روی سایت مجموعه دلنوشته‌‌های بال‌های شکسته | مهرنوش عطائیان کاربر انجمن یک رمان

[مهرنوش.ع]

***
بگذار رو راست باشم...
خانواده‌ام را دوست دارم اما
در کنارشان، احساس پوچی می‌کنم
دوست دارم در صورتشان فریاد بزنم
و تنها یک سؤال بپرسم:
- چرا زندگی‌ام را به بازی گرفته‌اند؟

 

[مهرنوش.ع]

***
هرگز نخواهم بخشید
آن کسی که باعث حال این روزهایم شده است
بدی‌اش را نمی‌خواهم اما...
هربار به قلبی که شکسته‌اند فکر می‌کنم،
از این همه مظلوم بودنم که همه می‌گویند
متنفر می‌شوم!
آری، من از شنیدن این کلمه بی‌زار هستم.

 

[مهرنوش.ع]

***
لبخند می‌زنم
و اجازه می‌دهم تا در حقم ظلم کنند!
لبخندی که، هزاران معنا در آن پنهان است... .

 

[مهرنوش.ع]

***
شنیدید که می‌گویند:
«با دیگران طوری رفتار کن
که دوست داری، با تو رفتار کنند.»
پس چرا من تنها بدی‌ها و
ناشایست‌ترین رفتارها را می‌بینم؟

 

[مهرنوش.ع]

***
دیگر تمام شد!
دور خودم و زندگی‌ام را دایره‌ای قرمز رنگ کشیدم
و این‌بار به کسی، حق دخالت کردن نخواهم داد
این زندگی از آن من است
و من تنها یک ‌بار آفریده می‌شوم
پس مرا به حال خود رها کنید!

 

[مهرنوش.ع]

***
دیروز دفترچه خاطرات سیزده ساله‌ام را آتش زدم
در میان شعله‌ها...
شاهد سوختن روزهای شاد و غمگینم بودم
بدون آنکه پلک بزنم،
به آتش خیره شده بودم
چشمانم می‌سوختند...
قلبم مچاله شده بود اما
گاهی ‌اوقات باید برای بهتر زندگی کردن،
حتی از خاطراتِ
شیرینی که تجربه کرده‌ای بگذری
گذشت کردن،
اولین قدم به سوی خوشبختی است.

 

[مهرنوش.ع]

***
دنیا پر است از آدم‌هایی...
که منتظر هستند، تا اولین قدمشان را بردارند
قدمی که حال برمی‌داری،
آینده‌ی تو را رقم خواهد زد
چگونه سرنوشتی را دوست داری
برای آینده‌‌ای نه چندان دور، رقم بزنی؟

 

[مهرنوش.ع]

***
می‌دانی بی‌وفا...
در این سال‌ها، زیباترین لذت دنیا برای من
دوست داشتنت بود
متعلق به من نبودی و
من به آن پی بردم
اجازه دادم تا به دنبال خوشبختی‌ات بروی
با قلبی شکسته و
چشمانی اشکی بدرقه‌ات کردم...
چگونه می‌توانستم خودخواه باشم و
مانع پیشرفتت شوم؟
یک لبخندِ تو جهان مرا می‌سازد
حتی اگر دلیل آن لبخند من نباشم
آخر تو، جان و جهانِ منی.

 

[مهرنوش.ع]

***
به خاطر بسپار!
زمان را نمی‌توان به عقب برگرداند اما...
دوستانی که در گذشته مانده‌اند را...
می‌توان به آینده هدایت کرد!

 

[مهرنوش.ع]

***
سال‌ها کوشیدم تا برای خانواده‌ام
فرزندی نمونه باشم اما...
نتیجه‌ی این تلاش، مساوی شد
با پر توقعیِ بی‌جای آنان از من... .