مجموعه دلنوشته‌های "دردها بیدارند" | Mahi کاربر انجمن یک رمان

[NEGIN BARZAN~]

ناله‌های شبانگاهی‌ام، ناشی از آن نگاه پر خشمش بود.
جیغ و فغانی که در اتاقم پیچیده است، ناشی از بی‌رحمی‌هایش بود.
قرص‌های آرامبخش موقع خواب، ناشی از صدای پر از نفرتش بود.
و چشمان سرخ از اشک‌هایم، ناشی از بی‌خوابی‌های بعد از آن بی‌رحم دوست‌داشتنی بود!
دردهایم را بیدار کرد و خودش با خیالی آسوده رفت!

 

[NEGIN BARZAN~]

لبریز می‌شوم، از حس پاک دوست داشتن.
پاک می‌شوم، زیر بارانی که قدم بر زیرش نهاده‌ام.
باران می‌بارد، بر سر مردمان عاشق.
اما همین عشاقانند که نمی‌دانند چه گلوسوز است این فغانِ رعدآسای آسمان که گویی بغض در گلویش شکسته است و از ته دل زار می‌زند، به حال بخت نگون برگشته‌ی دخترک کنار پنجره!

 

[NEGIN BARZAN~]

ببخش از بزرگان است!
آن که می‌بخشد، دل بزرگی دارد!
ایمانش قوی‌ست!
خداشناس است و می‌داند خدا بخشندگان را دوست می‌دارد!
لبخند غمین می‌زند، اما از ته دل آرزو می‌کند که روزی، او نیز مانند خودش ستاره‌ای سوخته، ایستاده کنار پنجره‌ی نیمه‌باز و پرده‌ی حریر و گیپور و سفید رنگ نشود... .
شاد باشد، بخندد و از خنده‌ی زیاد، اشک بریزد؛
اشک شوق! اشک دیدار یار! اشک عشق! غم نبیند و روزی مانند او دل پژمرده نشود!
آرزو می‌کند، از ته دل؛ خوشحال باشد و خوشبخت!
اگرچه روزی قلبش را سوزاند و اشکِ غم را میهمان چشم‌هایش کرد!