مجموعه دلنوشته‌های "نغمه دل" | آتوسا رازانی کاربر انجمن یک رمان

[Atousa]

مردم چه می‌دانند که من برای دیدن دوباره‌‌ی تو چند بار این خیابان را قدم زده‌ام!
چند بار به امید دیدنت، میان چهره‌ها گشته‌ام.

 

[Atousa]

به آینه نظر نکن جانم!
می‌ترسم تاب دلربایی لبخندت را نداشته باشد. از شوق نگاهت تکه تکه شود و تمام وجودش را فدای لبخند زیبایت کند.

 

[Atousa]

بد دنیایی شده است.
خودمان را فراموش کرده‌ایم.
میان نقاب‌های رنگین مجازی، حقیقت را پنهان کرده‌ایم.
خودمان را یادمان نمی‌آید اما در ذهنمان، چراغ تفکر دیگران را روشن کرده‌ایم.
چراغی که برای روشن ماندنش، مغزمان را سوزانده است.
ما بازیچه‌‌ی نقاب‌ها شده‌ایم و در زندگی رقاص آوازهای کذاب شده‌ایم.
بد دنیایی شده است و ما خیلی وقت است که خسته‌ی این بازی شده‌ایم.

 

[Atousa]

ابری‌ام اما میل به باریدن ندارم. حوصله‌ی بارون و خیس شدن رو ندارم.
حرفای زیادی هست اما تاب گفتن ندارم.
خیلی وقته که زمستونم و هیچ خبری از اومدن بهار ندارم.
ابری‌ام اما طاقت دیدن بارون رو ندارم.

 

[Atousa]

داشتم فکر می‌کردم که چقدر تعبیر زیبایی هست وقتی به کسی میگن تو دنیای منی چرا که بعضی از آدما برای تو دنیایی می‌سازن که از بقیه آدما بی‌نیازت می‌کنن.
این آدما خوب تو رو بلدن و خوب‌تر از خودت می‌تونن حالت رو خوب کنن.
وقتی وارد دنیای این آدما میشی برای همیشه اونجا موندگار میشی اما گاهی وقتا ممکنه این آدما دیگه کنارت نباشن اما تو همچنان تو دنیاشون نفس می‌کشی و نمی‌تونی بیرون بیای چون این آدما، آدمای معمولی نیستن که راحت فراموش بشن.
خیلی از آدما تو دنیای ساخته شده توسط آدمایی زندگی می‌کنن که دیگه کنارشون نیستن.
آخه بعضی وقتا یادآوری بعضی خاطرات خیلی شیرین‌تر از ساختن خاطرات جدیده.

 

[Atousa]

می‌خواهم از این زمین رها شوم.
زمینی که برای نفرت و کینه آغوش گشوده و از اشک مظلوم، بیم ندارد.
می‌خواهم قدم‌هایم را از این جهان آشفته دور کنم، آنقدر دور که دیگر نه طلوعی خونین را ببینم و نه غروب سیاه را...
من خسته‌ام...خسته از سکوت‌های پر از درد، از دم نزدن‌های پر از زجر...
خسته از دیده‌های نابینا از ظالمان بی‌حیا...
می‌خواهم دور شوم...دور‌تر و دورتر...

 

[Atousa]

صدای دلبرش در گوشم می‌پیچد که می‌گوید:
- دایی چقد دستات زبره.
اما لطافت موهای لخت مشکی‌اش زبری دستانم را از یادم برده است.
دست‌هایم را از آغوش موهایش رها می‌کنم. من خیلی وقت است که رها شدن را یاد گرفته‌ام.
مثلا همین خود تو می‌دانی که هفتصد و سی روز و چهل و هشت ساعت و سی ثانیه است که موهایت را رها کرده‌ام.
نمی‌دانم الان کجا و در دستان چه کسی آرام شده‌اند همان موهایی که به رنگ خرما‌های سوغاتی خاله جان از آبادان هستند.
حتی نمی‌دانم چه کسی گیلاس لبانت را می‌چیند و چه کسی از دیدن سرخی گونه هایت قلبش می‌لغزد!
اما می‌دانم که چه دست‌هایی جامه‌ی آشوب را چنگ زدند تا چرکش اهرمی شود برای سرنوشت تا بتواند ما را دو خط موازی کند که هیچ جوره مورب نشویم.
چرا آدم‌ها نمی‌خواهند بفهمند که عشق معیار شناس...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Atousa]

ما در جامعه‌ای فرهنگی زندگی می‌کنیم. جامعه‌ای که در آن همه با سوادن و در تمامی امور تخصص دارند.
اینجا تخصص در هر چیزی، منحصر به فرد نیست بلکه سرمایه‌ای ملی است.
فرقی ندارد وزیر باشی یا راننده تاکسی ، همه می‌توانند در مورد سیاست خوب حرف بزنند.
آرایشگر باشی یا معلم، همه می‌توانند ساعت‌ها به تو درس اخلاق بدهند.
پزشک باشی یا بلاگر، همه می‌توانند برای تو نسخه بپیچند.
اما این جامعه یک دشمن دارد به نام دلار که هر وقت بالا می‌رود، یقه‌ی تمام قیمت‌ها را می‌گیرد و به عرش می‌رساند.
و مردم به تفسیر و تحلیل آن می‌پردازند تا نشان دهند که مقصر همه‌ی گرانی‌ها اوست.
ما در جامعه‌ای فرهنگی زندگی می‌کنیم ....
جامعه‌ای مملو از متخصص‌های تهی از تخصص....

 

[Atousa]

بهار یعنی هیچ زمستانی ماندنی نیست و هیچ غمی ماندگار نیست.
بهار زیبا‌ترین تجلی و آغاز تولد دوباره‌ی طبیعت است.
امیدوارم که آغاز تولد دوباره‌ی بهار، آغاز سرور و سلامتی برایتان باشد.

 

[Atousa]

هر فصلی زیبایی خودش رو داره، درست.
اما بهار زیبایی منحصر به فرد‌تری داره چون خاصیت جان‌ بخشی داره که هیچ فصلی نداره.
با استشمام عطر بهاره که طبیعت قلبش می‌تپه و نفس‌هاش جون می‌گیرن.
بعضی از آدما هم توی زندگیمون مثل بهارن.
جون می‌بخشن به روحمون و امید میدن به زندگیمون.
بعضی از آدما بهار زمستون زندگی ما هستن.