مجموعه دلنوشته‌های "نغمه دل" | آتوسا رازانی کاربر انجمن یک رمان

[Atousa]

جاده‌ی بی‌انتها چشمان توست جانا!
نگاهم در گوله‌ی مشکی چشمان زیبایت، کش می‌آید و شیرینی‌اش هیچ پایانی ندارد. آن‌قدر که با هر نظر تو از دنیای خود غافل می‌شوم و با پلک زدن‌هایت روح به جانم بر‌می‌گردد.

 

[Atousa]

‍ قدیما سیصد و شصت و پنج روز انتظار برای رسیدن بهار می‌کشیدیم. روزایی که هر کدومشون به اندازه‌ی یک سال طول می‌کشیدن.
اما این روزا زود به زود بهار میاد و می‌ره، اون‌قدری که هنوز تبریک اومدن این بهار رو تموم نکردیم، بهار بعدی از راه می‌رسه.
گفتم قدیما؟!
چقدر زود روز‌های خوب حالمون به قدیما تبدیل شدن.
روزا طول می‌کشیدن چون در حال چشیدن طعم خوش زندگی بودیم.
تنها نگرانیمون این بود که نکنه سیزده بدر بارونی بشه و نتونیم با جمع فامیل بریم خوش گذرونی تو طبیعت.
اصلا فکرش رو نمی‌کردیم یک روزی هواپیما ها هم میتونن توی خیابون به زمین بشینن.
باور نمی‌کردیم که یک روزی برسه که برای سوار کشتی و هواپیما و حتی اتوبوس شدن قبلش باید حلالیت...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Atousa]

چی به زمستون می‌گذره که ریشاش سفید میشن و دستاش لرزون و زیر چشماش چروک میشه.
کمرش خمیده و لب درختاش خشک میشه.
حتی چشمای آسمونش اشکی میشه.
اما هر زمستونی با هر سختی هیچ‌وقت موندگار نبوده و همیشه بعدش بهار با لبای خندون و قامت رشید و عطر بهار‌نارنجش میاد که نشون بده هیچ تلخی و سختی همیشه پابرجا نیست.
اگه زمستون سایه انداخت تو روزای زندگیمون یادمون باشه که هیچ زمستونی دائمی نیست و امیدی هست چون که بهاری هست.