مجموعه دلنوشته‌های مرز شکسته | ف.زینلی کاربر انجمن یک رمان

[پرینز نوچی]

من آشفته‌حال بین این دو زبان‌نفهم گیر آمده ام
و فرصت هیچ اظهار نظری
به من نمی‌دهد
و مانند دو گلادیاتور
جدال می کنند​

 

[پرینز نوچی]

آن‌قدر باهم جدال کردند که سرانجام
در مغز و قلبم سکوت شد.
می‌توانی حال مرا تصور کنی؟
من خسته‌ی عالم بودم.​

 

[پرینز نوچی]

آرام دراز کشیدم و بعد از مدتی خواب مرا ربود
ولی یک مسئله برایم روشن بود
فردا و فرداهای دیگر
تا زمانی که تصمیم نگیرم همین وضعیت پایدار است.​

 

[پرینز نوچی]

صبح باز آن مو فرفری دردسرساز را دیدم
انگار زمانی که او را میبینم قلبم قدرت بیشتری پیدا می کند.
و در یک لحظه
عقلم را به دیار فراموشی می فرستد.​

 

[پرینز نوچی]

عقلم در آن لحظه ساکت شده و انگار تا ساعاتی
مختل می شود
این فرفری مو چه دارد
که قلبم این چنین خوهان اوست؟​

 

[پرینز نوچی]

یک تصمیم در لحظه مرا وادار به این کار کرد
عقلم که خموش بود ولی قلبم با تمام توان اعضای بدنم را به کار گرفت
و خواستار دیدار مو فرفری شد.​

 

[پرینز نوچی]

افسار خودم دست دل افتاد و جلو رفت
و رو به موفرفری گفت:
می شود ساعاتی را باهم سپری کنیم؟
​

 

[پرینز نوچی]

موفرفری مرا با بهت نگاه کرد
ولی باز لبخندی جادویی زد و گفت:
البته ​

 

[پرینز نوچی]

وقتی رو‌به‌روی من نشست
و شروع به صحبت کرد
تازه ان زمان بود​

 

[پرینز نوچی]

قلب ظریف و مهربانش را درک کردم
قلبی با وسعت دریا که
دل مرا نیز با یک
لنگر
با خود همراه کرد​