روی سایت مجموعه دلنوشته‌‌های پاگل | عسل کیانی کاربر انجمن یک رمان

[Exulansis-]

از فاخته عزیز بابت این جلد زیبا متشکرم.​

---

نام دلنوشته: پاگل
نام نویسنده: عسل کیانی
ویراستار: illifuria
تگ: محبوب
مقدمه:
می‌خواهم زمان را بر دست بگیرم.
با چرخش عقربه به گذشته بروم و اشتباهات را جبران کنم.
تفکرات مردم را تغییر بدم،
سنت‌ها را عوض کنم.
همه چیز را بر سلیقه خود بچینم؛
بلکه در آینده آن‌چه که می‌خواهم شود...
می‌شود؟! احتمالش صفر درصد رو به صد است.​

---

پاگل: در زبان اردو به معنای دیوانه است.​

 

[GHAZAL NAROUEI]

•| بسم رب القلم |•


آنچه از دل برآید، لاجرم بر دل نشیند...

نویسنده‌ی عزیز، بی‌نهایت خرسندیم که دلنوشته‌های زیبایتان را در انجمن «یک رمان» به اشتراک می‌گذارید.
خواهشمندیم پیش از پست‌گذاری و شروع دلنوشته‌، قوانین بخش «دلنوشته‌های کاربران» را به خوبی مطالعه بفرمایید.
"قوانین بخش دلنوشته‌ی کاربران"

پس از گذشت حداقل ۲۰ پست از دل‌نوشته، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست نقد دل‌نوشته بدهید. توجه داشته باشید که...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Exulansis-]

***
دلی تنها دارم که غمش از تمام جهان بیشتر
است.
دلی دارم که با همه‌چیز سرناسازگاری دارد؛
ولی دم نمی‌زند.
دلی دیوانه که از دیوانگی خود، سرناسازگاری دارد.
روحیه دیوانه با دلی همرنگ روحش.
زیباست مگر نه؟
​

 

[Exulansis-]

***
پا به پای احساسم، طول و عرض زندگی را طی می‌کنم.
گاهی با کوله‌باری از غم، پا بر زمین می‌گذارم.
گاهی با رفیق پا بر جلو می‌برم. به سوی موفقیت!
قدم به قدم، بدون لحظه‌ای درنگ با دیوانگی همراهی می‌کنم.
لحظات زندگی‌ام را می‌گذرانم.

​

 

[Exulansis-]

***

دنیا قشنگ نیست.
اشک‌هایم، آرام‌آرام بر روی گونه‌هایم می‌ریزد.
مثل الماسی درخشان، سُر می‌خورد و بر زیر گلویم می‌رود.
آه! همان حال همیشگی و خسته‌کننده.
دلم باران می‌خواهد؛ ولی حالا نه.
باران زمانی زیباست که فقط برای غم‌هایت نخواهی‌اش


​

 

[Exulansis-]

***
اشک‌هایم باهم مسابقه گذاشته بودند.
دست خودم نیست؛ نمی‌توانم.
گریه از کجا می‌آید؟ سوالی ا‌ست که ذهنم را درگیر کرده.
آب بدنم را می‌کشد؟
اگر این‌گونه است، که من در بدن خود هیچ آبی ندارم!
خشکسالی در من اتفاق افتاده.​

 

[Exulansis-]

***
همیشه از کودکی در دل خود با دیگران رقابت می‌کردم.
تا از آنچه که او هست بالاتر باشم.
زندگی مثل یک بازی ناجوان‌ مردانه می‌ماند؛
که تو در آن عقبی و هر چقدر تلاش کنی، باز هم به تلاش بیشتری نیاز داری.​

 

[Exulansis-]

***
آرام قدم بر روی افکارم می‌گذاشتم.
افکاری که همچو پلی بلند که مقصدش شهر آرزو‌هایم بود.
هر آنچه قدم بر می‌داشتم؛ شادی‌ام نسبت به رسیدن به مقصد،
بیشتر و بیشتر میشد و مشتاق‌تر از قبل قدم بر می‌داشتم.
حیف که آن روز نمی‌رسد.​

 

[Exulansis-]

***
اواسط راه، پل ضعیف میشد و از هم می‌پاشید. افکارم بهم می‌ریخت.
دنیا برایم تلخ میشد. مثل قهوه تلخی که خوردنش
گرچه آزار دهنده، ولی آرامش‌بخش بود!
دلیلی برای زندگی نداشتم،
دلیلی برای نفس کشیدن نداشتم..!​

 

[Exulansis-]

***
آهی کشیدم و افکار آزار دهنده‌ام را دور کردم.
چشمانم را گشودم بر روی دنیا.
دنیای بی‌رحمی که حتی برای مورچه‌های کوچک هم، آزار دهنده بود.
آهویی که توسط ببر بلعیده میشد.
خرگوش‌هایی که توسط انسان‌های بی‌رحم، برای منفعت خودشان می‌مردند.
آدم‌هایی که برای راحتی خودشان،
دل می‌شکستند.
​