روی سایت مجموعه دلنوشته‌‌های خط تلخ | زهرا خسروی کاربر انجمن یک رمان

[Donald]

ن وَالْقَلَمِ وَمَا يَسْطُرُونَ.

سوگند به قلم و آنچه می‌نویسند.

​

نام مجموعه: خط تلخ

نام نویسنده: زهراخسروی

تگ: محبوب

ویراستار: Werwolf

مقدمه: حقیقت این روزها نوای درد دارد و طعم چون زهر، می‌ترسم عاقبت حجم زیاد دردهایم را عق بزنم، بوی گندش شهر را ویران می‌کند، انگار سیاهی باران شده؛ بر سر زندگی‌ می‌بارد، شاید چند خط تلخ این بزم سیاه را کامل کند. گوش کن، صدای تنهایی می‌آید، چه ملودی زیبای می‌نوازد.

 

[HAKIMEH.MZ]

•| بسم رب القلم |•

آنچه از دل برآید، لاجرم بر دل نشیند...

نویسنده‌ی عزیز، بی‌نهایت خرسندیم که دلنوشته‌های زیبایتان را در انجمن «یک رمان» به اشتراک می‌گذارید.
خواهشمندیم پیش از پست‌گذاری و شروع دلنوشته‌، قوانین بخش «دلنوشته‌های کاربران» را به خوبی مطالعه بفرمایید.
"قوانین بخش دلنوشته‌ی کاربران"

پس از گذشت حداقل ۲۰ پست از دل‌نوشته، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست نقد دل‌نوشته بدهید. توجه داشته باشید که دل‌نوشته‌های...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Donald]

***
حرف‌ها را می‌شنوی و گاه می‌خوانی اما باور نکن؛
کلمات قدرت پرداخت بهای زندگی را ندارند، حتی شعرهای شهریار هم قادر به کشیدن دردهایش نبود.
خیلی چیزها پشت پرده می‌ماند.

 

[Donald]

***
آسمان و حال و هوای بارانی‌اش بدجور دلبری می‌کند می‌دانم،
می‌دانم کلمات بی‌نظم روی خطوط دفترم رژه می‌روند،
گاهی خندانند و گاهی گریه می‌کنند،
اما واقعیت همان است که تو رد پایش را بر روی خیابان قلبت نگه داشته‌ای،
با چشمان پر بار لبخند نزن،
زندگی دردش می‌آید با زهرخندهایت.

 

[Donald]

***
پرنده‌ی بی‌بال خیالم خبر از بهشت آسمان می‌دهد.
زیر آسمان رنگ پریده‌ی شهرم می‌نشینم
و اکسیژن را گران، تنفس می‌کنم.

 

[Donald]

***
باران بر زمین می‌نشیند و بوی نم گرفته‌ی غم برمی‌خیزد
لبخندی می‌زنم، هنوز یک فنجان از خنده های بی‌بهانه‌ام را نگه داشتم،
مقداری می‌نوشم و با چشمانی پر بار به تمام شدنش می‌نگرم.

 

[Donald]

***
گاهی آن همیشگی‌ها را با بهانه‌ای به نام تنوع رها می‌کنیم،
تنوع را تجربه کرده و اگر به مَذاقمان خوش نیامد، آدرس برگشت را به دنبال همیشگی طی می‌کنیم.
اما...
همیشگی‌ها گاهی برچسب تکراری می‌خورند، و برای همیشه بود می‌شوند.
بهانه نیاز نیست،
همگی متهم به خ**یا*نت هستیم و محکوم به سنگسار.

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Donald]

***
هر روز صبح که می‌شود، گرد و غبار غم، پرده‌ی اتاقم را کنار می‌زند
آهسته وارد می‌شود و همچون کلافی دور پاهایم می‌پیچد.
حتی نفس کشیدن هم برایم سخت می‌شود چه دردی دارد.

 

[Donald]

***
سال‌های زیادی است که در بالای کوه امید می‌نشینم به انتظار.
مدتی است که مرغ حق نمی‌خواند،
باد می‌وزد و به یاد می‌آورم،
فراموشی خوابش می‌برد و من به یاد می‌آورم تنها هستم،
تنها‌تر از همیشه.

 

[Donald]

***
در خیابان قدم می‌زنم.
آیا زندگی جریان دارد؟
اما من صدایش را نمی‌شنوم!
انگار حنجره‌اش را در انتهای قبرستان جا گذاشته.