مشاعره مشاعره با رباعیات خلیل‌الله خلیلی

[فلورا.]

ما مرغ اسیر بی پر و بال توییم
هر جا که روی چون سایه دنبال توییم

گر خسته شدی ز راه، دل مرکب توست
حمال تو و ملک تو و مال توییم

رفت عصری که گفت شیخ اجل

رهبـــر رهروان به علــم و عمـل

ســـعدی افتـــاده اســت و آزاده

کــــس نیــایـد به جنگ افـتــاده!

 

[m.sina]

رفت عصری که گفت شیخ اجل

رهبـــر رهروان به علــم و عمـل

ســـعدی افتـــاده اســت و آزاده

کــــس نیــایـد به جنگ افـتــاده!

هر صبح که کردیم به غم شام گذشت
هر جور که دیدیم ز ایام گذشت

آلام اگر دست ز ما باز نداشت
ما پیر شدیم و درک آلام گذشت

 

[فلورا.]

هر صبح که کردیم به غم شام گذشت
هر جور که دیدیم ز ایام گذشت

آلام اگر دست ز ما باز نداشت
ما پیر شدیم و درک آلام گذشت

تا بر لب من آه شررباری هست
بر ساز شکستهٔ دلم تاری هست
درهای امید را اگر بربستند
تا مرگ بود رخنهٔ دیواری هست!

 

[m.sina]

تا بر لب من آه شررباری هست
بر ساز شکستهٔ دلم تاری هست
درهای امید را اگر بربستند
تا مرگ بود رخنهٔ دیواری هست!

تا این خرد خام تو، معیار بود
این ساختن و شکستت کار بود

تنها نه سرت به پای من خورد به سنگ
هر جا که روی تو سنگ و دیوار بود

 

[فلورا.]

دل در غم عشق تو برومند بود
در پرتو دیدار تو خرسند بود
بگذاشته ام در کف و گویم هر روز
در شهر شما بهای دل چند بود:/

 

[m.sina]

دل در غم عشق تو برومند بود
در پرتو دیدار تو خرسند بود
بگذاشته ام در کف و گویم هر روز
در شهر شما بهای دل چند بود:/

در گلشن زندگی به جز خار نبود
جز درد و غم و محنت و آزار نبود
امید نکرد گل که یاس آمد بار
سرتاسر زندگی جز این کار نبود

 

[matieh]

دل در همه حال تکیه‌گاه است مرا
در ملک وجود پادشاه است مرا
از فتنهٔ عقل چون به جان می‌آیم
ممنون دلم خدا گواه است مرا

 

[m.sina]

دل در همه حال تکیه‌گاه است مرا
در ملک وجود پادشاه است مرا
از فتنهٔ عقل چون به جان می‌آیم
ممنون دلم خدا گواه است مرا

افسوس که زندگی دمی بود و غمی
قلبی و شکنجه‌ای و چشمی و نمی

یا جور ستمگری کشیدن هر روز
یا خود به ستمکشی رساندن ستمی

 

[فلورا.]

افسوس که زندگی دمی بود و غمی
قلبی و شکنجه‌ای و چشمی و نمی

یا جور ستمگری کشیدن هر روز
یا خود به ستمکشی رساندن ستمی

يکــــايک محو شــــد مانـــند اعـــلام پريشــــانی
زيک جو مــنت ايـــن ناکســـــان بردن بود بهــــتر
که بشکافم بمشکل صخره ســـنگی را بمژگانی
گناهــــم چيسـت، گردونم چــــــرا آزرده مـــيدارد

 

[m.sina]

يکــــايک محو شــــد مانـــند اعـــلام پريشــــانی
زيک جو مــنت ايـــن ناکســـــان بردن بود بهــــتر
که بشکافم بمشکل صخره ســـنگی را بمژگانی
گناهــــم چيسـت، گردونم چــــــرا آزرده مـــيدارد

دل در همه حال تکیه‌گاه است مرا
در ملک وجود پادشاه است مرا
از فتنهٔ عقل چون به جان می‌آیم
ممنون دلم خدا گواه است مرا