کامل شده مجموعه دلنوشته‌‌های پریشان‌دل | راحله خالقی کاربر انجمن یک رمان

[Rahel.]

***
تو امدی
درست در همان روز و ساعتی که یک‌سال قبل من را ترک کرده بودی
با هیجان امدی!
و اولین کاری که کردی در آغوش کشیدن من بود
توقع داشتی منم بغلت کنم، از دیدنت ذوق کنم و ببوسمت
اما بعد از یک‌سال، هیچ حس خوبی نداشتم
تو خیلی دیر امدی...و من خیلی وقت بود چمدان یاد و خاطراتت را بسته و ان را بالای شیروانی دور از چشمم قرار داده بودم...
حالا دیگر امدنت هیچ ارزشی ندارد!​

 

[Rahel.]

***
ولی ما عشق را کال و نارس از بلندای درخت آرزو چیدیم!
و بعد از چشیدن طعمش، صورت‌هایمان از تلخی‌ِ زهرمانندش جمع شد!​

 

[Rahel.]

***
ما بی‌رحمانه در پی ساختن خاطرات بودیم ولی کسی به ما نگفت که این خاطرات در یک‌نقطه از زندگی چگونه تبدیل به چاقویی می‌شوند که تا مغز استخوانمان را می‌برد.
کاش کسی می‌گفت تا لااقل از ساختن هر خاطره‌ای پرهیز می‌کردم و امروز این‌گونه به دام نمی‌افتادم!​

 

[Rahel.]

***
آسمان همه جا یک‌رنگ نیست
زیر سقف این شهر بدون تو، شهر رنگ بی‌رنگی به خود گرفته است.​

 

[Rahel.]

***
انگار رسیده باشم به نقطه‌ای که بین قلب و مغزم جدایی افتاده قلبم ساز خودش را می‌زند و مغزم حرف خودش را با صدای بلند فریاد می‌کشد
و من این وسط مانده‌ام که به حرف کدام یک‌گوش بدهم؟
تو بگو دوستت داشته باشم یا رهایت کنم به حال خودت؟​

 

[Rahel.]

***
راستش را بخواهی من مدت زیادی‌ست دوست داشتنت را به دست باد فراموشی سپرده‌‌ام
بودنت تنها یک‌درد را به هزاران دردم می‌افزود.​

 

[SparK]