مجموعه دلنوشته‌‌های در کما | لیسا کاربر انجمن یک رمان

[PardisHP]

سال‌ها بود که فکر نمی‌کردم؛ گذشته را می‌گویم!
اصلا سراغش را نمی‌گرفتم. اما حالا در کمتر از یک روز تمام زندگی چند ساله‌ام را هزاران بار دوره کردم. تمام روزهای تلخ و شيرین زندگيم را که با تو گذشت،
فقط به این اميد که در آینده تکرار شوند و دوباره ببينمت که لبخند بر چهره داری!

 

[PardisHP]

درحالی که خسته از مدرسه برمی‌گشتيم؛ کوله پشتی‌های سنگين‌مان را هم به دنبال خود می‌کشيدیم! چقدر دلم برای آن روزها تنگ شده است. نمی‌دانم حکمت چيست که زمانی که کوچک بودیم، می‌خواستيم بزرگ شویم و حال برعکس آن است!

 

[PardisHP]

سوار ماشين شده‌ام.
به آسمان نگاه می‌کنم و شيشه‌ی بخار گرفته را دست می‌کشم. کاش باد نمی‌وزید تا باران نبارد و کاش باران نمی‌بارید تا ماشين برروی جاده نلغزد، این‌گونه تو دیگر در کما نبودی. اگر همه‌ی این‌ها نمی‌شد، خوب می‌شد.

 

[PardisHP]

می‌خواهم راه روم. نمی‌توانم!
اشتباهات گذشته در ذهنم شناور شدند و مرا محکوم به ایستادن کردند. غرق می‌شوم در ذهنم و گيج می‌رود سرم. بد است حالم بسيار بد. می‌افتم! بر روی پياده‌روی خيس از باران آرزوها. پلک می‌زنم و چشمانی را می‌بينم که به من خيره شدند. یاد تو می‌افتم و دیگر چيزی یادم نمی‌آید.

 

[PardisHP]

بی‌هوشم و به اندازه‌ی تمام گرگ‌های بيابان خسته.
دورم را مردم گرفته‌اند.
خوش به حالشان که چيزی از درد و رنج نمی‌دانند.
نباید وقت را تلف کنم، باید بروم!
و برگردم به پشت همان شيشه‌ی نفرین شده‌ی بيمارستان، و منتظر تو بمانم.

 

[PardisHP]

می‌بينی؟ دوستت به چه حالی افتاده!
آنقدر شب‌ها را منتظر بيداری تو مانده که آخر خود بي‌هوش شده! می‌گویند باید بخوابم، باید استراحت کنم! اما آن‌ها نمی‌فهمند در هر ثانيه، چگونه آتش غم تمام وجودم را می‌سوزاند. به‌طوری که حتی آب از گلویم پایين نمی‌رود.

 

[PardisHP]

تمام خاطرات کودکی حالا ورق ورق شده و در انتظار شعله‌های آتش مانده اند. باورم نمی‌شد! دکتر آمد، استوار در جلوی چشمان‌مان ایستاد و گفت احتمال بيداری تو بسيار اندک است، آنقدر که بهتر است به خود اميد واهی ندهيم! یعنی به ته خط رسيده‌ام؟
رفيق بلند شو، بگو که این حقيقت نيست.

 

[PardisHP]

خيره به صورت زیبایت که یادآور بهترین روزهای زندگيم است، آرام اشک می‌ریزم. دلم بسيار گرفته است رفيق. نمی‌دانم چه کنم... . دلم می‌خواهد دوباره از این شهر بروم و وقتی بازگشتم تو به استقبالم آمده باشی! اما می‌ترسم، می‌ترسم بروم و زمانی که می‌آیم،
یک سنگ قبر به سنگ قبرها اضافه شده باشد.

 

[PardisHP]

رفيق، کاش من را زنده‌زنده می‌سوزاندند و تکه‌تکه می‌کردند تا هيچ‌وقت این روزها را نبينم!
بهتر بود بينایی‌ام را از دست می‌دادم و تو را این‌گونه، با همان صورت مهربان! بر روی این تخت نفرین شده نمی‌دیدم. رفيق، بيشتر از تمام انسان‌های جهان دلتنگم.

 

[PardisHP]

رفيق، نمی‌دانم حالا که چشمانت بسته است، آیا خواب هم می‌بينی یا نه. اما اگر می‌بينی قطعاً خواب شيرینی است. زیرا از زیر این دم و دستگاه‌ها هم می‌توانم لبخند هرچند کمرنگ تو را خوب ببينم. شاید خواب اهداف و آرزوهایت را می‌بينی. بعيد می‌دانم من هم در خواب تو باشم! از آخرین باری که هم را دیدیم بسيار می‌گذرد، رفيق آیا من را به یاد داری؟