محبوب مجموعه دلنوشته‌های سرسام | دیاناس کاربر انجمن یک رمان

[Kalŏn]

نام مجموعه دلنوشته: سرسام
نویسنده: دیاناس
سطح: محبوب



مقدمه: عمیقاً احساس می‌کردم زباله‌دانیِ مغزم نیازمند خالی شدن است. نکته بد ماجرا اما این بود که دیگر حتی نمی‌توانستم دردهایم را به قلم آورم!​

 

[.Mobina.]

•| بسم رب القلم |•
آنچه از دل برآید، لاجرم بر دل نشیند...

نویسنده‌ی عزیز، بی‌نهایت خرسندیم که دلنوشته‌های زیبایتان را در انجمن «یک رمان» به اشتراک می‌گذارید.
خواهشمندیم پیش از پست‌گذاری و شروع دلنوشته‌، قوانین بخش «دلنوشته‌های کاربران» را به خوبی مطالعه بفرمایید.
***
قوانین بخش دلنوشته‌ی کاربران"
پس از گذشت حداقل ۲۰ پست از دل‌نوشته، می‌توانید در تاپیک زیر...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Kalŏn]

دوست داشتم دهان باز و تمام سطل آشغال ذهنم را خالی کنم؛ اما آن‌قدر حرف‌هایم را خورده بودم که در صورت فرار از دهانم، بوی گندشان تمام اطرافم را فرا می‌گرفت!​

 

[Kalŏn]

غرق بودم در خلاء و بی هیچ واکنش خاصی اطرافم را می‌نگریستم. دیگر حتی درکی از اطرافم هم نداشتم. باید می‌رفتم و تمام شیارهای آلوده و لجن گرفته‌ی مغزم را پاک می‌کردم؛ مثل تمام این چند سال!​

 

[Kalŏn]

مغزهایمان فشرده می‌شد از این حجم زوریِ منطق گنجانده شده درونش؛ اما چاره‌ای هم نبود. بی‌انتها ادامه می‌یافت و بی‌حاصل به خط آخر نزدیک می‌شد.​

 

[Kalŏn]

حس‌های موذی قلبم را می‌فشردند و مغزم را می‌خوردند. من اما گوشه‌ای نشسته بودم و به ذره‌ذره جان دادنم می‌نگریستم و قسمت دردناکش آن‌جا بود که هیچ‌کَس مرا نمی‌دید؛ حتی آن‌هایی که همه‌ی قلبم را به خود اختصاص داده بودند.​

 

[Kalŏn]

آن‌ها مرا خندان دیدند. من اما مغزم را می‌نگریستم که چنگال به دست، تکه‌تکه‌های روحم را به دهان می‌برد و تمامش می‌کرد. همان روند همیشگی؛ نشخوار، نشخوار و نشخوار!​

 

[Kalŏn]

استرس مرا می‌خورد؛ بی این‌که اثری برای اطرافیانم به جای بگذارد. هیچ‌کَس نمی‌توانست تسلای خاطرم شود. پس سرم را روی زانوانم گذاشتم و در آغوش فشردمشان. سپس گدازه‌های نشسته در مغزم، به چشمانم سرایت کردند، گونه‌هایم را سوزاندند و به تنم لرز نشاندند؛ اما تاریکی اتاق آن‌قدر زیاد بود که به چشم کسی نیامد!​

 

[Kalŏn]

گوشه‌های مغزم آغشته به خون بود. چشم‌هایم آلوده به شاخه‌های سرخ و ننگین تنهایی و من خیره به جوی خون جاری از گوش‌هایم، تمام خاطراتم را یک‌ شبه به دست جلاد خوابیده در مغزم سپردم!​

 

[Kalŏn]

امروز صبح اما به قدری مغزم سرد و خالی بود که پارچه‌ی آبی‌ِ پاستلی رنگم را برداشتم و خاکِ نشسته از مرور خاطرات دیشب را از رویش زدودم!​