روی سایت دلنوشته قلم دلم | فائزه کاکاحاجی کاربر انجمن یک رمان

[فائزه کاکاحاجی]

فردا نیز
به حال امروز،باید گریست..
قلب را خاک کرد این رسم دیوانگیست...
فردانیز
امید ،را می کشیم...
فردا نیز
روزی دیگر است...
قسمت مااز دنیا خاکستر است...
فردانیز
در مشغله ها ،گم می شویم...
عاقبت فدای حرف مردم می شویم...
بارالها غمم را چال کن...
گرمقدر می دانی دلم را شادکن...

 

[فائزه کاکاحاجی]

هــهـــه...ظاهرم را زیبا نمیکنم...با تکه تکه کردن ...تا،توی ظاهر بین...عاشقم شوی...من همینم با تمام سادگی های مخصوص خودم...با تمام زیبایی های خدادادی ام...با تمام ناز های پنهانم...با تمام...من...حال می خواهی عاشق شوی یا نه... من همینم ...عروسک در خیابان ریخته...من عروسک نیستم...تا با پول و وعده های پوچ گوش هایم مخملی شود...جنس صدفم اصل است...با حیله نمی شکند...

 

[فائزه کاکاحاجی]

می شنوی ؟
صدای پای شُتُرانِ خستهِ زِ راه می آید ....
ب*و*س*ه هایِ خاکِ کرب و بلا بَر پایت،بی وفایی کرده اند؟...من به فدای غم هایت...
خسته از نیرنگ ها و کینه ها،چطور تورا نشناختند؟...ای آشنای قلب ها در سینه ها..
از خون،فدایی هایِ رَهَ ات ،گل روییده در کربلا..
شد مُحرم...زمان رنج و بلا...
نشده ببینم حَرَمت...محرمِ درد هایم...
خوش قد بالا مَنّظَر ،یوسفِ زهرایم...
...جدید بنویسم...از دل جگر پاره بنویسم...یکباره و صدباره بنویسم...از لحظه ی خاک افتادن،سَقا بنویسم؟...از در خون غلتیدن،علی ها بنویسم؟...خدایا از کدام یک زِ درد ها بنویسم؟...از حسین و تشنگی حرم و پیریِ دُختِ زهرا بنویسم؟...از قتلگاه و شمرِ هزار لعنت شده تا قرن ها بنویسم؟...از دل صد چاک و خونین پایِ طفلان بنویسم؟...شرمنده از شهدای...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[فائزه کاکاحاجی]

صبر را از تو آموختم...
هنگامی که تمام موه هایت سفید شد وباز خود را سِپَر،یتیم هاکردی....
صبر را از تو...خانوم...آموختم...هنگامی که سَر برادر ها دیدی و دَم نزدی...تا مبادا،دشمنان شاد شوند...
صبر را از تو آموختم...زمانی که شِبهِ پدر ...را در خون غلتیده دیدی....
ای بانوی صبر...ای عزیز مادر...ای داغ دیده تر از تو نیست و نباشد...
هنگامی که برای عزیزان از دست رفته ات اشک میریزی...
مرایاد کن....

 

[فائزه کاکاحاجی]

فردا نیز می خواهم ،از تمام حَد های نامرئی بگذرم،شاید فردا هاباشند...اما...تو،نباشی....

 

[فائزه کاکاحاجی]

رج به رج سرنوشتم را خودم رقم می زنم،به دستان دنیا،اعتمادی نیست...

 

[فائزه کاکاحاجی]

بدبختی بعضی ها از خوشبختی زیاد است...
ولی بدبختی زیاد،هیچ گاه خوشبختی نمی آورد...
کجای دنیا ایستاده ایم؟...که از بدبختی دیگران لذت می بریم...
چه ماراشده؟...که از خوشبختی دیگران بغض می کنیم...
دنیا برعکس شده؟....یا ما دیگر انسان نیستیم؟

‏

 

[فائزه کاکاحاجی]

دل کندن از دنیا آسان نیست...
اما دل کندن از عزیزان،ظاهرا آسان است...نمی دانی؟...عادت های جدید زمانه،شاید خنده دار به نظر بیایند...ولی،حکایت خنده ی ازگریه غم انگیزتراست...حقیقت تلخی ست...که هرکس به گونه ای با آن درگیرست...

 

[فائزه کاکاحاجی]

سوختم از سوزی که با آن بسوختی مرا...
گشته ام سرگشته ی،عشقی که سرانجام نیست مرا...
وای بر حالم واحوالم از داغ بزرگی که کرد،نیست مرا...
شده ام ویرانه ودیوانه و،نفهمیدم چیست حکمت این عشق مرا...

 

[فائزه کاکاحاجی]

دوست داشتنت بهانه ی نفس کشیدن این نفس بود....
کنارت دنیای زشت،زیبا بود....
چه زود،دیر شد...
چه زود ،فراموش کردی ،عاشقم بودی....
چه زود،دلت را زدم و بالا اوردی عشق دروغینت را...
لعنت به تو وعشق دروغینت.....
لعنت به زمانی که من عاشقت شدم...
برو....حالا که تکرارم ...برو...
پل های پشت سرت را خودم خراب میکنم....
به جنس تو ..دیر اعتماد میکنم....
حالا که عبـــــــــــرت شـــدی.......
بــــــــــــــــــــــــــــرو.....
بـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــرو