دلنوشته مجموعه دلنوشته های قلّک قلب | هورزاد اسکندری کاربر انجمن یک رمان

[ᎩᎧᏦᎩᏗ]

حرف‌های نگفته‌ام به تو، همان سکوت بلندی است که عظمتش را به پای واژه‌های کوته‌بین و حقیر نمی‌لرزاند...!
اگر می‌خواهی مرا بشنوی، سکوتم را در آ*غ*و*ش بگیر و تماشا کن که این نجوای خاموش، چگونه به فرش رسیده و در آغوشت، فرو می‌ریزد..!​

 

[ᎩᎧᏦᎩᏗ]

زبان، همان غریب آشنایی‌ است که زین پس می‌خواهم، غربت ناگوارش را به جان بخرم و جانم را با ساغری از این باده شُکران،مسخ کنم...!
چرا که رفاقتش، همچون سکه‌ای دو روست!
چنانکه می‌تواند به تو عشق بورزد اما، دندان طمع برای مرگت تیز کند...!​

 

[ᎩᎧᏦᎩᏗ]

غواص خودش را در بستر مواج دریا شناور ساخت، تا مرواریدی که در بطنش آرمیده بود را، به چنگ آورد...!
طفلی بامدادِ سپیده‌دم را، به آرامی به زانوی حلم تکیه زد، تا طلعت رخ هور را تماشا کند...!
اما من، هیچ یک را نمی‌خواستم!
چشمان تو خود لولویی بود که در پس پرده‌ای هزارتو مکتوم شده بود، و نغمه‌‌ی خنده‌ات شید و شمسی بود که سپیده‌دمان، جهان مرا روشن می‌ساخت...​

 

[ᎩᎧᏦᎩᏗ]

اگر روزی درباره تو از من بپرسند، می‌گویم:
"رنگین کمانی بود که از میان شاخسار های سرد وجودم شعله کشید، و دریچه قلبم را پرنور کرد اما، رفت و من سالهاست که در غیاب او، سیه فام مانده‌ام...!"​

 

[ᎩᎧᏦᎩᏗ]

مالَگَم!
من در هر لمحه تجاهل می‌کنم، که تو را در برزخ ذهول جاگذاشته‌ام ولی، گاهی تا مغز استخوان برایم تداعی می‌شوی و جانم، طعم حضور بارد و بی روح تو را، که بر تابلویی از نقاش خانه ذهنم جا خوش کرده، بهانه می‌کند...!
درست وقتی که کسی می‌گوید:
"دوستت ندارم...!"​

 

[ᎩᎧᏦᎩᏗ]

و حضور تو هر چند مجوف، با این حال تنها رجایی بود که برای، خلود در این گیتی زمستانی داشتم...
که خود آن را با وترِ شقی، به زانو درآوردی تا بر خاک جلوس کند...​

 

[ᎩᎧᏦᎩᏗ]

کاش می‌شد برای چند لحظه، اتفاقی از جانب تو عبور کرد...!
از هوایی شهیق کرد، که تو از آن استنشاق می‌کنی
و تو را برای لحظه‌ای نگریست...
فرهود مولمی است اما، نگاره رخساره‌ات دارد نرم نرمک، از ویر قلبم پاک می‌شود...!
همان فرتور زیبایی که روزی، از یاد بردنش با حکم حتف من برابری می‌کرد...​

 

[ᎩᎧᏦᎩᏗ]

خورشید من!
تو از سپهر قلب من کوچ کردی و کمر خانه کوچک من، زیر قدم های تو خمید‌...
کاشانه‌ام اکنون نیران سرد و بی بدیلی است که حتی اگر هلیوس، تمام هور و خور دو کیهان را به من پیشکش کند، افاقه نخواهد کرد...​

 

[ᎩᎧᏦᎩᏗ]

عزیز دور من!
بعضی زخمها هرگز، بنیاد جوانه را در بطن خود مکتوم نمی‌کنند...
چون آب راکد می‌گندند و کتیبه قلبت در هَنایشِ تعرضِ سفاکانه آنها، به زوال درود می‌فرستد...
ای به قلب منِ آشنا، غریب!
حضور آئینه‌زار مرا ترک ترک کردی، و ردی که از تعشق کاواک تو بر هر قِسم جانم مانده، همان زخمی است که التیامش نباشد...​

 

[ᎩᎧᏦᎩᏗ]

آزارم نمی‌دهد اگر تنهایی مرا به حدی بزرگ کند، که در دنیای کسی جا نشوم...!
آنچه قلب مرا هزار تکه کرد این بود که، در دنیای آن که خود می‌خواستم، حتی به حد سوزنی در انبار کاه پیدا نبودم...
همانی که وسعت گیتی‌اش را با چشمان من اندازه می‌گرفت...​