کامل شده مجموعه دلنوشته های قلّک قلب | هورزاد اسکندری کاربر انجمن یک رمان

[~Horzad]

در هیچ کجای این شهر، خاطره‌ای به نام من و تو نیست.
ردپای ما روی هیچکدام از پیاده‌رو ها، صدایم نمی‌زند.
تو را بدون لمس حضورت دوست داشتم، و برایم مهم نبود که دیگران بگویند احمقانه است، چرا که تو را باور داشتم.
و اما فهمیدم خودت هم، این عشق را باور نداری.​

 

[~Horzad]

و نمی‌دانی چقدر از محنتِ عدمت، به شب پناه بردم و آشوب متلاطم قلبم را، با شانه زدن گیسوی اَسودش در گاهواره، به آ*غ*و*ش خواب سپردم.
من هنوز نبود تو را باور نکرده‌ام.​

 

[~Horzad]

پروانه‌ای بودی که تمام هستی‌ات پرواز بود.
آنگاه که عشق خودم را در تو چون قفس دیدم، که رویای تو را به رگبار خون می‌بست، رهایت کردم.
هر چند که تعب سوز آوری روی جگرم چنبره زد، و هر نفسم را به خاک و خون کشید.​

 

[~Horzad]

ترازوی هیچکدام از لغت نامه‌ها، سنگینی هجای وجودم را به دوش نمی‌کشند.
هویت من بودی و بی تو، هیچ چیز قادر نیست مرا تعریف کند.
به من برگرد تا این بی چِبودِ گمشده در اعتساف زمان، بار دیگر به خودش بازآید.
از سرزمینی رانده شده‌ام که روزی یقین داشتم، تمام هویتم خواهد شد.
سرزمینم را پس بده، تا باری دیگر وجود بارد و تلخم، معنای خودش را در این لغت‌نامه‌ی بی انتهای گیتی، تن کند.
مرا در آغوش بگیر!​

 

[~Horzad]

پای هیچ خاطره‌ای این میان نیست.
اما در ترانه‌های زیادی، با خیال تو زندگی کردم.
و چقدر ترانه‌هایی که لباس تو را بر تن داشتند، قلبم را نوازش کردند.
آن روز ها با خیال تو، سر به بالین نجوای‌شان می‌گذاشتم و هنوز هم تو را برایم تداعی می‌کنند و برایم ل*ذت بخش‌اند.​

 

[~Horzad]

می‌گویند: «از دست بده تا بهترینش را بدست آوری.»
«از دست می‌دهی، تا آنچه لایقش هستی، نصیبت شود.»
و اما، تو تنها کسی بودی که به هیچ قیمت، نمی‌خواستم از دست بروی؛ تنها دارایی که، نمی‌خواستم از دست بدهم.
تو در مغز استخوان لانه کرده‌ای، و مغز استخوان چه می‌فهمد معنی بهتر از تو چیست؟
من تلاش کردم و کاش تو هم کمی این در و آن در می‌زدی، تا ما لایق هم باشیم.​

 

[~Horzad]

کسی که حال مرا بعد از تو دید، گفت:
و تو، به من نشان دادی که انسان،
می‌تواند بانی زخم‌هایش را، دوست داشته باشد.​

 

[~Horzad]

بگذار در نقطه‌ی پایانی این نامه، لقمه را بیش از این دور سر نپیچانم و حرفی که درد شده و بند بندم را به شوق فرو ریختن به تماشا نشسته است، به زبان بیاورم.
دلم برایت تنگ شده.​