دلنوشته مجموعه دلنوشته های قلّک قلب | هورزاد اسکندری کاربر انجمن یک رمان

[ᎩᎧᏦᎩᏗ]

به من اجازه بده تا بعد از گذشت این همه سال، حقیقت تلخی که بغض سنگینی را در گلوگاه چشمانم آذین بسته است، بالا بیاورم:
«تو آنقدر ها که گمان می‌کردم، ارزش نداشتی...​

 

[ᎩᎧᏦᎩᏗ]

می‌خواستم در انتهای این نامه بلند بالا، بنویسم که تو را فراموش کرده‌ام اما، از خودم پرسیدم:
"پس چه نیازی بود که هزاران سطر، برای یک از یاد رفته بنویسی؟"
به قلبت رجوع کن!
آیا تو به راستی نمی‌دانی، مقصد واژه هایت قلب کیست؟!​

 

[ᎩᎧᏦᎩᏗ]

در اعتساف این طالع شطرنجی، مشتی لبخند ساختگی خریدم تا پا جای شکرخند های راستین بگذارند؛ و تمام طول راه فکر کردم که تبسم هایم را کجا گم کرده‌ام؟
اما، من که آنها را در صندوقچه برای روزهای در راه مانده کنار گذاشته بودم...!​

 

[ᎩᎧᏦᎩᏗ]

این روز ها مزه تلخند بدجور زیر زبانم اَلم شنگه به راه انداخته، و برای خودش یکه تازی می‌کند...!
بگو ببینم، تو هنوز لبخند می‌زنی؟
از آن لبخند های راستین...​

 

[ᎩᎧᏦᎩᏗ]

از من پرسید:
- بگو ببینم آیا به یاد داری اولین باری که به دیدارت آمد،چه لباسی بر تن داشت؟
گفتم:
- من هرگز او را ندیدم اما، لباس های زیادی را دیدم که فکر می‌کنم به او می‌آیند...​

 

[ᎩᎧᏦᎩᏗ]

نمی‌خواستم بروی!
آن روزها باور داشتم که انسان، از تنهایی می‌میرد.
اما فهمیدم، چیزی که انسان را می‌کشد، تنهایی نیست...!
تلاش برای دوست داشته شدن از سمت کسی است، که نمی‌خواهد علاقه تو را ببیند و احساس تو را لمس کند...!
پیکر بی‌جان قلبم را نگریستم، او پیش از رفتن تو و تنها شدن من،جانش روانه مرگ شده بود...
همان روزها که در آرزوی چشیدن آغوش سردت، وجودش قطعه قطعه می‌شد...​

 

[ᎩᎧᏦᎩᏗ]

و فهمیدم چقدر برایت هرفت و صعب می‌نمود، که تظاهر کنی مرا دوست داری در حالیکه وجودت نسبت به من، پر از هیچ بود؛ درست آن زمانی که خودم در مواجه با فردی که می‌گفت مرا دوست دارد، بر تخت عسیرِ وانمود تکیه زدم...!
راستش را بخواهی خلاف تو، از یک میانه به بعد، در آن پرتره مستغرق شدم و کم‌کم باورم می‌شد که شاید بالعکس تو، سهی بگوید و اما...
او هم دروغ می‌گفت...​

 

[ᎩᎧᏦᎩᏗ]

اندیشیدم که چه مدت است با تو در رج به رج گلشن های قلبم قدم نزدم؟
چند وهله است که توپخانه های مغزم را با رایحه‌ی اندیشه‌ات معطر نساختی، تا افکارم مجهز شوند برای واخواهی‌ام و مرا به چوبه دار متوصل کنند؟
من مدتهاست که به تو فکر نکرده‌ام، و تو را از پیله‌ی ابریشمی و هزارتوی ذهنم سترده‌ام...!
چقدر مسخره است!
حتی همین الان، داشتم به تو فکر می‌کردم...​

 

[ᎩᎧᏦᎩᏗ]

متظاهر خوبی شده‌ام، کم‌کم می‌آموزم که آدمها را تا جایی که برایم رحجان دارند، دوست بدارم و از یک جایی به بعد، آنها را دور بیندازم...
قلبم دیگر مثل سالهای با تو بودن نیست...
در جای جایش که قدم برداری، بوی غربت هوده را از گوشه‌ گوشه‌اش می‌شنوی..!
نه عزیز من، نمی‌خواهم بگویم تو این هیولا را ساختی اما، تو بودی که به من یاد دادی، چطور یک هیولا باشم...!​

 

[ᎩᎧᏦᎩᏗ]

زخم عزیز من!
انتظار، شراره های آتش است که با تمام توان می‌تازند، تا ریشه‌هایم را در خود قلع و قمع کنند...
و من چه بی محابا خودم را در آتشکده وجودم دود می‌کنم و در ایستگاه، ردپای ریل هایی را دنبال می‌کنم که، قطارشان سالها پیش رفته است...
پیش از تو را به یاد نمی‌آورم اما، خوب بخاطر دارم لحظه‌ای که ترکم کردی، انگار تمام دنیا مرا ترک کرده بود و من، شبیه سپاهی بودم که فرمانده‌اش در لحظه‌ی آخر، به او پشت کرده است...​