روی سایت در پس عاشقانه های پوچ|مهدیه احمدی کاربر انجمن یک رمان

[مهدیه احمدی]

این هیاهویی که دائم برپاست
این ولوله شبانه در دل من
این روزهای نابود شده به پای تو
این ابرهای تیره‌ی چشمانم
این باران که بر بالش من می‌بارد
این کابوس‌های شبانه همیشگی
همه از نبود تو کنار من است.

 

[مهدیه احمدی]

سرزمین دلم بی‎هوای احساس، به کویر مبدل شده
نگاه‌های تو خورشید سرزمینم بود
لبخند تو شادابی‌اش بود
بی‌تو به کویری دردآور مبدل شده و ذره‌ذره وجود مرا در خود نابود می‌کند.

 

[مهدیه احمدی]

از فکر به دوباره دیدنت خسته شدم، دیگر به آمدنت امیدی نیست
از نگاه به خاطراتت خسته شدم، اما هنوز با آنها زنده‌ام
از دلت برایم بگو، از نگاه بی‌قرار خودت بگو، از راوی عشقمان که میان‌روی دلمان بود؛ بگو چرا دیگر نیست که هوای هم را بکنیم؟!

 

[مهدیه احمدی]

وقتی تو را کنارم داشتم سفید پوش دل عاشقت بودم،
حال که نیستی سیاه پوش دل و عزادار خودم هستم
لباس سفید برایم بی‌معنی‌ست.
لباس سفید را در صندوق خانه پدری مخفی کردم،
تا چشمم به آن لباس منفور شده نیفتد.

 

[مهدیه احمدی]

یادت هست اولین سخن عشقمان در کلاس رؤیایی ما بود
درجایی میان دستانت پنهان بودم نگران از نگاه غریبه‌ها
مرا راهی می‌کردی چقدر نگران من بودی؛ ای‌کاش غرور را بهانه نمی‌کردم، تو را می‌خواهم، ای‌کاش راه برگشتی داشتم.

 

[مهدیه احمدی]

اکثر خطاها جبران دارد، خطای دل من بی جبران است
خطای دلم دلت را شکست، مرا نفرین کردی به هرگز ندیدنت
دلم تو را صدا می‌کند، کجایی ای معبود زمینی دلم؟

 

[مهدیه احمدی]

راه طولانی‌ست،
دلم تا دلت فرسنگ‌ها فاصله دارد جانم.
اگر بمانم تا بیایی موهایم را سپید می‌بینی،
اگر من بیایم جایت را نمی‌دانم، تو اجازه ورود به حریمت را از من دریغ کردی، از وقتی که غرور را به جای عشق تو انتخاب کردم.
ای‌کاش تو مرا توجیح می‌کردی عاشق بی‌قرار.

 

[مهدیه احمدی]

سرزمین دلت خالی از محبت است می‌دانم.
غرور من دلت را نابود کرد می‌دانم.
چه کنم تا تو فراموش کنی خامیِ مرا؟
هرچه بگویی گوش می‌دهم، فقط بازگرد عشق قدیمی.

 

[مهدیه احمدی]

بعد از احساس بی‌قرارم حال عاشقانه‌های پوچ دلم را کردم.
میان دلت راهی باز کن، نوشته‌های مرا جایگزین کن تا مرورشان کنی؛ شاید دلت برایم تنگ شد، شاید اخم ابروهایت در خوابم باز شد، شاید لبخندی در خواب به من بزنی. شاید بفهمی خودسرانه آن حرف‌ها را زدم ای‌مرد دیرینه من.

 

[مهدیه احمدی]

چهارپایان عشق را نمی‌شناسند؛ عقل ندارند، فهم ندارند.
نمی‌دانم ما که از این‌ها بی‌بهره نبودیم، می‌دانستیم عاشق هم هستیم، چرا دست هم را نگرفتیم تا طوفان حسادت آنها ما را دور نکند؟