همه ما از ساعت 12 شب تا 4 صبح، بدترین و غم انگیزترین ساعات زندگی مان را سپری میکنیم
چون...
با بی رحمی تمام به خودمان، انقدر به یک شخص فکر میکنیم و فکر میکنیم
تا اینکه بدون آنکه بدانیم، صبح با قلب درد و چشمان سرختر از خون از خواب بیدار میشویم...
پس کی قرار است
این زندگیِ بی رحمانه...
این قلب دردها...
سرخیِ چشمها...
صبوریها و دردها...
و همه روزهای تنهایی
تمام شود؟
-هیچ وقت...!