روی سایت دلنوشته‌ی هاله‌ی سیاه | Hadis.ka کاربر انجمن یک رمان

[~HADIS~]

***
نفس‌نفس می‌زند،
دگر حتی نای این را ندارد که نامت را صدا بزند؛
قلبم بی‌وفایم را می‌گویم...!

 

[~HADIS~]

***
مهره‌ی مارت را به من قرض می‌دهی؟
قول می‌دهم آن را به تو بازگردانم،
فقط می‌خواهم بدانم چگونه دلم را از من ربودی!
شاید هم اگر وقت شد،
دلم را چون تو خام کنم تا شاید دلش به حال صاحبش اندکی بسوزد... .

 

[~HADIS~]

***
من که دیگر دل ندارم که دلتنگت شوم جانان من؛
خیالت راحت باشد... .
مزاحمت نخواهم شد عزیز‌تر از جان!

 

[~HADIS~]

***
به این زمانه‌ی بی‌رحم تو را باختم؛
بد هم باختمت... .
من تو را به آن دخترک باختم؛
شاید او دلبر‌تر از من بود
اما من این را نمی‌دانم که چرا پس از باختن تو به آن دخترک زیباروی
چرا خودم را باختم... .
شاید من تو بودم،
شاید هم تو من؛
اگر این‌چنین نبود که پس از باختنت خودم را نمی‌باختم... .

 

[~HADIS~]

***
صدایش را می‌شنوم؛
قلب بی‌وفایم را می‌گویم... .
می‌داند که تو او را به من پس نمی‌دهی
اما هردم تو را فریاد می‌زند
وقتی او نیز مرا نمی‌خواهد چه انتظاری از توی بیگانه باید داشت!

 

[~HADIS~]

***
اولین دوستت دارمی را که شنیدم باور کردم؛
حتی فکرش را هم نمی‌کردم این‌ دوستت دارم قید گذشته بپذیرد
می‌پنداشتم دوستت دارم‌ها همیشه زنده‌اند و غبار کهنگی نمی‌گیرند... .
تقصیری نداشتم؛
خام بودم دیگر!
کاش یک نفر بود که به من می‌آموخت،
هر دوستت دارمی که شنیدی،
دوست داشتن نیست...!

 

[~HADIS~]

***
یادش بخیر دوستم داشت؛
دوستش داشتم،
در آغوشم می‌گرفت... .
در گوشم دوستت دارم زمزمه می‌کرد؛
یادش بخیر روحم در جوانی پیر نشده بود،
یادش بخیر آن زمانی که یادش بخیر نبود فقط حال بود... .

 

[~HADIS~]

***
کاش می‌گذاشت قبل از رفتنش،
دستانش را بگیرم؛
با آن‌ها خودم را در آغوش بکشم
سرم را نوازش کنم... .
تا فقط اندکی دردهایم تسکین پیدا کنند؛
اندکی خودم را بفریبم که دوستم دارد...!

 

[~HADIS~]

***
دیگر زندگی نمی‌کنم؛
تفریحم شده این قلم و این کاغذ!
دیگر موسیقی محبوبم را گوش نمی‌کنم، خیلی لطف کنم گرامافون قدیمی کنج پذیرایی را راه بیندازم!
دیگر به فریاد‌های دلم پاسخ نمی‌دهم؛
قدیمی‌ها می‌گفتند بهترین جواب برای بی‌وفایی سکوت است... .
من هم در برابر قلب بی‌وفایم سکوت می‌کنم؛
سکوت بهترین شکنجه برای عاشق شدنش است... .

 

[~HADIS~]

***
دوست داشتن را از که بیاموزم؟
از پدری که از صبح تا شب دنبال تکه‌ی نانیست و حتی نام خودش را فراموش کرده است،
چه برسد به دوست داشتن؟
یا از مادری که سعی کرده خودش را مردانه و محکم جلوه دهد و آن‌قدر این نقش را اشتباه بازی کرده که مرد بودن را که نیاموخته هیچ،
زن بودن را نیز فراموش کرده؟
قلب من دوست داشتن را خودش از معشوقش آموخت؛
اما کسی به او نیاموخت که اگر معشوقش بی‌وفا شد،
او هم بی‌وفا نشود... .