روی سایت دلنوشته ادبیات جنگ | ستاره حقیقت جو و شمیم فرهادی کاربران انجمن یک رمان

[ش.م.ی.م فرهادی]

در حال و هوای خون و جنگ و جنون که باشی، نه می‌توانی به حال بد و غم‌زده‌ات اعتراف کنی، نه به حس و حال عجیبت وقتی واژگان قرمز جنگ را که بوی خون را می‌دهند، کنار هم می‌چینی تا ادبیات جنگ را بیافرینی اعتراف کنی...!
تو نه! قلم تصمیم می‌گیرد...
تصمیم یک تغییر، تغییری که سلول به سلول تنت را تهی می‌کند و به جای خون، ادبیات جنگ را در رگ‌هایت می‌خروشاند...!

 

[ش.م.ی.م فرهادی]

سرباز که باشی،
باید گاه‌گاهی خودت را مرور کنی...
از الف وجودت تا یای آخرش...
از اولین سلول تنت تا آخرین...
باید درس بگیری که مبادا خطا رفته باشی...!
مبادا اشتباه کرده باشی و هزاران مبادا که به باد خواهد رفت...!
سرباز که باشی، باید تمام تنت را تهی کنی ز هر کاستی و ناراستی...!

 

[ش.م.ی.م فرهادی]

سرباز که باشی، بایدها برایت روشن‌تر خواهد شد و نباید ها اصلا بی‌وجود...!
تمامت قانون می‌شود، قانون جنگ!
قانونی که تمامش باید است و بی‌قانونی‌اش نباید!
مدام می‌گویی:
- سرباز که باشی، باید...
و نباید را ز هر کار و کتابی پاک می‌کنی...!

 

[ش.م.ی.م فرهادی]

کتاب قانون دلت، الفبایش جنگ می‌شود و بر جانت می‌تازد...
خمپاره، عجیب با واژگان می‌آمیزد و گلوله با خون مزین می‌کند آن هارا...
ترکش خراش می‌دهد و می‌تراشد...
اما جنگ!
جنگ، برگ برگ کتابت را تنگ در آغوش می‌کشد...
چه جشنی بر پا می‌شود آن‌گاه که کتاب قانون سرباز بودنت را می‌نویسی!
چه هیاهویی‌ست در این هیهات جنگ...!

 

[ش.م.ی.م فرهادی]

قلک دلم تنگ می‌شود ناگاه...
همان هنگام که باز، چون کودک دلکم عطر آغوش مادرم را می‌طلبد...
گیسوان زیبای خواهرم...
و بحث‌ها و نصیحت‌های شیرین پدرم را...
شیرین زبانی‌های برادر کوچکم را می‌خواهد که بعد از من پسر بزرگ خانه شده. است...!
دلکم...!
آه! من هی بگویم و جانم درد بگیرد چه فایده دارد!؟ من سرباز جنگم و خون!
گرچه، گاه‌گاهی دلکم...!

 

[ش.م.ی.م فرهادی]

سرباز که باشی، باید جای دو چشم، هزاران چشم باید باشی...
هزاران بار دشمن را ببینی و کمین بگیری...
هزاران بار صحنه‌های دل‌خراش را ببینی و دم نزنی...
هزاران بار مرگ رفیق و عزیز ببینی...
و هزاران بار شهادت و شهادت...!

 

[ش.م.ی.م فرهادی]

در هیاهوخانه‌ی جنگ دگر،
فرمانده، قلب تو نیست و تنت پیرو او...
در چنین اوقاتی که فقط باید بود...
که فقط باید جنگید و طلب قوت کرد!
فرمانده خداست...! فرمانده همان خون هایی‌ست،
که از جان شهداست و دردی بر جان تو...!
و باز فرمانده خداست و قوانین ‌نانوشته‌ی جنگ!​

 

[ش.م.ی.م فرهادی]

سرباز که باشی،
باید آغوش گرم خواب را رها کنی و بشتابی سوی میدان جنگ...
خواب تا یک ظهر چه معنا دارد وقتی جان حتی یک نفر در خطر خواب ابدی‌ست؟
چه معنا دارد تو صمیمانه خواب را در آغوش بکشی و کسی در اوج بی‌پناهی هم‌درد غم باشد!؟
تو سربازی...!
با یک کوله‌بار وظیفه و تنهایی و حسرت...!
وظیفه‌ی حضور...
تنهایی مبهم...
حسرت خانه...
و مادر!

 

[ش.م.ی.م فرهادی]

لحظه به لحظه‌ ساعت، فریاد می‌زند تو را...
عطش نوشیدن یک قهوه‌ی گرم،
هوس ب*و*س*ه به قاب کهنه...
خواب چندین و چند ساعته در کنار پنجره...
خستگی روز ها...
هیاهوی جدال...
همه‌اش قرعه به جانت شود اما،
همه اش را پس بزن...!
همه اش را...!

 

[ش.م.ی.م فرهادی]

عطش را بگو:
- گر من قهوه بنوشم، تو می‌خری زمان را برای جنگ؟
و او سرافکنده می‌ماند...
هوس را بگو:
- گر من خاطره مرور کنم، تو از جنگ خاطره می‌سازی؟
و او سرافکنده می‌ماند...
خواب را بگو:
- گر من بخواب،م تو تیمار می‌کنی این همه جان بیمار را؟
و او سرافکنده می‌ماند...
خستگی را بگو:
- گر من آرام شوم، تو یک ملت را آرام می‌کنی؟
و او سرافکنده می‌ماند...
تمام شهر نه، یک جهان هوس سرافکنده‌اند در برابر روی پر نور تو و صبر چون کوه تو...!
آخر می‌دانی!؟
تو سربازی...! سرباز...!