روی سایت مجموعه دلنوشته‌ی محنت | افسانه نوروزی نویسنده افتخاری انجمن یک رمان

[Afsaneh.Norouzy]

***
دور خود حصار کشیدیم
توأمان
قفس بریدیم
ناتمام!
صدایمان در گلو،
بغض شد!
آه شد!
ناله شد!
محصور ماندیم بین کلماتی که
نیامده سربریدند.
نفس کشیدند.
ناله دمیدند.​

 

[Afsaneh.Norouzy]

***
قفسم نای نفس‌های مرا می‌شمرد.
می‌خواند،
مرغ شب ناله کنان
بر سر شب‌تابِ دلم می‌گرید!
شب بلند است،
دلِ غم‌دیده‌یِ احزان، بیدار!
خواب بر دیده حرام است و
دل امّا بیمار!​

 

[Afsaneh.Norouzy]

***
قفسی می‌خواهم
ای جماعت من از این دنیا، قفسی می‌خواهم !
که کنارش تو بمانی و من و چند خاطره‌یِ طفلکِ بیمار!
در دل شوراب به شور افتاده‌ی غم‌ها
من اما قفسی می‌خواهم.
خالی از حجمه‌ی درد
پر از آرامشِ حضور!
چند خاطره‌یِ ناآشنا... .​

 

[Afsaneh.Norouzy]

***
می‌دانی؟!
روزهایی هست که
دوری‌ات مرا یک دور دوره‌ کرده و
آخرهای روز که می‌شود،
همان موقع‌ها که شب می‌زند بیرون،
به دورم عین یک مار می‌پیچد...
دوری‌ات برایم
قفس می‌چیند
نفس می‌گیرد!
شب‌ها
یادت می‌شود
پیله‌ی تنهاییم!​

 

[Afsaneh.Norouzy]

***
در بندِ تو
در بند می‌آیند نفس‌هایم!
قفس می‌پیچم به دورم
که تنها من باشم و
تنهایی و
یک تو!
یک دنیا خاطره،
یک عالم وقت خالی
و یک دلِ خوش.
تو باش
من در قفس آزادم!​

 

[Afsaneh.Norouzy]

***
مرغ دل از قفسِ
نایِ نوایِ ملکوتم
به سرِ
تاج گلویم
ناله زده!
اشک دمیده،
فریاد خمیده
سر از سر درونم.
تو بدان!
کس نه بداند
نه که خواهد چو بداند
آه از قفس یاد تو
و نام من و
دلِ شب ‌دیده‌یِ
بیمار منو
رسوایی!​

 

[Afsaneh.Norouzy]

***
سرِ مهر تو سر به مهر شد گلویِ من!
زبانم شد قفس
کلامم زندانیِ محجور مانده بین سکوت!
من برای داشتنت...
برای خوب داشتنت،
قفس کشیدم
روی خودم!
روی تمام آن چیزی که می‌شد باشم و
زندانیِ تو بودن،
نگذاشت!​

 

[Afsaneh.Norouzy]

***
دورمان قفس کشیدند،
به اسم عدالت
سرکوب شدیم!
صدایمان در پهنای گلو
خفه شد!
خفقان آمد و
ما در قفسی فولادی
تنها دل خوش دیدن آزادی
روزهایمان را
یکی زیر
یکی رو
به هم بافتیم و
غافل از این که این عمرمان بود
که شد
با مرگ بافتیم.​

 

[Afsaneh.Norouzy]

***
بال پروازمان را چیدند!
قفس به دورمان کشیدند.
نفس‌هامان بریده شد در
دَم‌ها مانده بین بازدم پالوده بازارِ بی‌عدالتی‌ها!
ما همان هایی هستیم که
دَردمان را دَر دَم از زیر پاهامان کشیدند!​

 

[Afsaneh.Norouzy]

***
ما همان‌هایی هستیم
که تعبیرِ زندگیِ روزخُردمان
در قفس فردایی معطوف می‌شود که
سر به هیچستانِ نابودی نهاده.
همان هایی هستیم که
روزمان به شب نرسیده،
غم فردا را داریم.
همان بیچارگانی که
از تنگدستی به قفسِ کوچکِ انتخاب‌هایمان قانعیم!
همان هایی که فکر می‎کنند آزاداند؛
غافل از این که این قفس
تا همیشه چنبره زده
دور خوشبختیمان
رویِ آزادیمان
روی رهایی!​