مشاعره مشاعره با اشعار محمد تقی بهار (ملک الشعرای بهار)

[D.S]

نثر هر چند به تنهایی خود هست نکو
لیک با نظم چو پیوست نکوتر باشد!

دلت را ز نیکو سخن ده فروغ
میالای هرگز دهان از دروغ

 

[فلورا.]

دلت را ز نیکو سخن ده فروغ
میالای هرگز دهان از دروغ

غم تو، سینه من پرشرر شد

غم تو سینه من پرشرر، پرشرر، پرشرر شد!

 

[m.sina]

غم تو، سینه من پرشرر شد

غم تو سینه من پرشرر، پرشرر، پرشرر شد!

داغ است دل لاله و نیلی است بر سرو
کز باغ جهان لاله‌عذاران همه رفتند

گر نادره معدوم شود هیچ عجب نیست
کزکاخ هنر نادره کاران همه رفتند

 

[فلورا.]

داغ است دل لاله و نیلی است بر سرو
کز باغ جهان لاله‌عذاران همه رفتند

گر نادره معدوم شود هیچ عجب نیست
کزکاخ هنر نادره کاران همه رفتند

در هر مژه من به ره خسرو عشق

نیروی هزار تیشه کوهکن است!

 

[m.sina]

در هر مژه من به ره خسرو عشق

نیروی هزار تیشه کوهکن است!

تا توانی دفع غم از خاطر غمناک کن
در جهان گریاندن آسانست اشکی پاک کن

گر نسیم فیض خواهی از گلستان وجود
یک سحر چون گل به عشق او گریبان چاک کن

 

[فلورا.]

تا توانی دفع غم از خاطر غمناک کن
در جهان گریاندن آسانست اشکی پاک کن

گر نسیم فیض خواهی از گلستان وجود
یک سحر چون گل به عشق او گریبان چاک کن

نثر هر چند به تنهایی خود هست نکو
لیک با نظم چو پیوست نکوتر باشد!

 

[m.sina]

نثر هر چند به تنهایی خود هست نکو
لیک با نظم چو پیوست نکوتر باشد!

در طواف شمع می‌گفت این سخن پروانه‌ای
سوختم زبن آشنایان ای خوشا بیگانه‌ای

بلبل از شوق گل و پروانه از سودای شمع
هریکی سوزد به نوعی در غم جانانه‌ای

 

[فلورا.]

در طواف شمع می‌گفت این سخن پروانه‌ای
سوختم زبن آشنایان ای خوشا بیگانه‌ای

بلبل از شوق گل و پروانه از سودای شمع
هریکی سوزد به نوعی در غم جانانه‌ای

یا که غبار پات را نور دو دیده می‌کنم
یا به دو دیده می‌نهم پای تو نور دیده را!

 

[m.sina]

یا که غبار پات را نور دو دیده می‌کنم
یا به دو دیده می‌نهم پای تو نور دیده را!

از داغ غمت جانا می‌سوزم و می‌سازم
چون شمع ز سر تا پا می‌سوزم و می‌سازم‌

از زشتی بدخوبان وز جور نکورویان
گه زشت وگهی زیبا می‌سوزم و می‌سازم

 

[فلورا.]

از داغ غمت جانا می‌سوزم و می‌سازم
چون شمع ز سر تا پا می‌سوزم و می‌سازم‌

از زشتی بدخوبان وز جور نکورویان
گه زشت وگهی زیبا می‌سوزم و می‌سازم

معطر بود و خوب و دلپذیری
بدو گفتم که مشکی یا عبیری

که از بوی دلاویز تو مستم

همه گِل های عالم آزمودم
ندیدم چون تو و عبرت نمودم

پو گِل بشنید این گفت و شنودم!!