روی سایت دلنوشته‌ی اشک سکوت | Z.M.SH کاربر انجمن یک رمان

[Z.Mirhasani]

***
اشک‌ها،
همان مرواریدهای غلتان از چشمانمان،
چند وقتی‌ست که با سکوت
قهر کرده‌اند!
اشک آنقدر غرور سکوت را شکست که سکوت خودش گریه سر داد از
این همه بی‌رحمی اشک!
اشکِ سکوت با اشک چشمانمان فرقی نداشت؛
تنها سوزشش بیشتر بود و
کمی درد داشت...
همین!
شاید از آن موقع بود که سکوتم فهمید من چرا از زندگی‌ام دست کشیده‌ام.
​

 

[Z.Mirhasani]

***
از سکوت می‌توان به عنوان پرحرف‌ترین عکس العمل ما انسان‌ها یاد کرد!
ما از سر نداشتن حرفی،
سکوت می‌کنیم ولی اشک نمی‌ریزیم،
از سر شادی می‌گرییم اما سکوت نمی‌کنیم...
اما امان از بغض و تنهایی!
که آنگاه هم اشک می‌ریزیم و هم سکوت می‌کنیم!
چرخ گردان این دنیا مرا بدجور با سکوتم تنها کرده است.
​

 

[Z.Mirhasani]

***
همه از با ارزش بودن اشک می‌گویند
که نباید حرام آدم‌های نالایق شود!
اما پس تکلیف بهای سکوت چه می‌شود؟
سکوتی که حرف ناگفته‌ی زیاد دارد برای گفتن!
خشم و بغضی فروخورده دارد که همش درد است و بس.
چه کسی حاضر است هم‌صحبت سکوت شود؟
هم‌صحبتانی که باید با چشم با هم سخن بگویند.
چه کسی توان این را دارد که حرف‌های سکوت را از چشمانش بخواند؟
هیچ‌کس!
هیچ‌کس حتی قدرت درک مفهوم سنگین سکوت را هم ندارد..‌.
سکوت همیشه تنهاست!
او هم همانند من در این دنیا گیر افتاده است!​

 

[Z.Mirhasani]

***
سکوت،
رفیقم است که هر وقت طلبش می‌کنم،
در کنارم است!
او هرگز ترکم نمی‌کند.
باوفایی را باید از او بیاموزیم!
اما رفیق دیگرم،
اشک،
خود به خود می‌بارد!
گاه که له له گریه می‌زنم
می‌خشکد؛
گویی پشت پا می‌زند
به دوستیمان!
آنجاست که می‌فهمم وفادارتر از سکوت
رفیقی ندارم.
سکوت باز هم پناهم می‌شود در این جهان بی‌رحم!​

 

[Z.Mirhasani]

***
همه می‌گویند:
-«وقتی بترسی، در سکوت اشک می‌ریزی.»
اما من می گویم
اشک‌ها زمانی با سکوت همراه می‌شوند که دردی از زندگی، همچو غولی دو سر، گلویت را در بین در
دستانش خرد کند!​

 

[Z.Mirhasani]

***
اگر تمام چیزهای موجود در جهان را با هم مقایسه کنیم،
می‌بینیم که در عین بی‌ربطی
به هم زنجیروار متصل‌اند
و نمی‌توان آن‌ها را از هم جدا خواند؛
مثل دردهای امروزه‌ام که زنجیروار به
دورم پیچیده‌اند.
این جهان آنقدر برایم درد طلبیده است
که اشک سکوتم را هم درآورده است!​

 

[Z.Mirhasani]

***
سکوت در کنارم نشسته بود و از عشق دیرینه‌اش نسبت به اشک می‌گفت.
در دلم نسبت به او غبطه می‌خورم؛
چراکه این دنیا،
حتی کسی را در کنارم باقی نگذاشته است تا به او عشق بورزم!
شاید دنیا هم چشم دیدن خوشی‌ام را ندارد!​

 

[Z.Mirhasani]

***
دنیا هم مرا
و هم سکوت را از خود
پس زده است!
این جهان با ما کاری کرده است
که هر دو بدون توجه به غرورمان،
در مقابل پوزخند مردمان
بی‌وقفه اشک می‌ریزیم!
بعد که اشک‌هایمان ته می‌کشد،
تکه‌های غرورمان را از زیر پاهای مردمان جمع می‌کنیم...
این شده است کار تکراری هر روزمان!​

 

[Z.Mirhasani]

***
درک سکوت، غرور نیست
و مفهوم اشک، ضعف نیست!
دلسوزی هم لایق اشک نیست!
درک سکوت هم سخت نیست؛
تنها کمی «همدردی» می‌خواهد!
اما انگار این مردمان کاری جز زخم زدن ندارند...
درک کردن و همدردی را از یاد بردند؛
چه خودخواه شدند این مردم امروزه!​

 

[Z.Mirhasani]

***
خیلی‌ها اشک را نشانه‌ی ضعف می‌بینند؛
همه‌ی آن‌ها اشتباه می‌کنند!
شاید کسی که گریه می‌كند،
قلبش را از بین دندان تیز گرگان،
سالم بیرون آورده است!​