روی سایت دلنوشته‌ی اشک سکوت | Z.M.SH کاربر انجمن یک رمان

[Z.Mirhasani]

***
سکوت که می‌کنم، همه می‌گویند
چه قدر مغرور شده‌ام!
اما من در سکوت،
می‌نگرم به غرورم که در زیر پاهای آن‌ها
جان می‌دهد!​

 

[Z.Mirhasani]

***
بهای زندگی آنقدر سنگین بود که
هوس مرگ به سرم زده است!
سکوتم در برابر زندگی‌ام،
اشک ریخت و هق هق کرد!
او هم همراه من، طلب مرگ کرد.​

 

[Z.Mirhasani]

***
دلم می‌خواهد فریادی بزنم بر سر آدم‌های اطرافم!
دلم می‌خواهد به همه‌شان بگویم تحمل کردنشان خیلی سخت شده است‌!
همگی زخم می‌زنند به زخم‌های دیگرم؛
هیچکدام نمی‌فهمند با زخم زبان‌هایشان چه دلی را آتش می‌زنند!
اما باز هم مثل همیشه اشک‌های سکوتم،
لبانم را به هم دوخته است تا مثل آن‌ها
حرمت‌شکن نشوم!​

 

[Z.Mirhasani]

***
به دور خودم می‌چرخم و می‌چرخم.
صدای نفرت‌انگیزشان در گوشم می‌پیچد.
به موهایم چنگ می‌زنم،
دلم می‌خواهد دانه دانه تار موهایم را بکنم
تا از این دردها راحت شوم؛
اما اگر از تمام دردهای عالم هم فارغ شوم،
باز دردی در دلم لانه می‌کند...
گویی این دردها با وجودم یکی شده‌اند؛
باید بهشان عادت کنم!
همه‌ی زندگی‌ام شده است عادت!
باید به اشک‌های خودم و سکوتم هم عادت کنم!​

 

[Z.Mirhasani]

***
آهای مردم شهر!
صاحب آرامش کیست؟
-«من، من صاحبش هستم. چه می‌خواهی؟»
-«سکوتم را جای آرامش می‌دهم، آن را لحظه‌ای به من بده!
بگذار برای چند لحظه‌ی کوتاه طعمش را بچشم!»
-«کجای کاری مرد؟! من خودم چندین سال است که آرامش را ندیده‌ام!
از آرامش تنها نامش باقی‌ست!»​

 

[Z.Mirhasani]

***
خیلی وقت است نسبت به هر رفتار اطرافیانم،
عکس العمل نشان می‌دهم و خیلی زود ناراحت می‌شوم؛
شاید من خیلی زودرنج شده‌ام یا
شاید آدم‌ها تلخ شده‌اند...
درست به تلخی زیتون سیاه!​

 

[Z.Mirhasani]

***
چشمانم را که باز کردم،
دیدم کسی دست انداخته در سینه‌ام و قلبم را در مشتش می‌فشارد.
ناخن‌هایش را که در قلبم فروکرد، سرش را بالا آورد و به چشمانم زل زد.
شناختمش؛ زندگی بود...
از خیلی وقت پیش نقشه‌ی قتلم را می‌کشید...
حالا به آرزویش رسید!
با دیدن اشک سکوتم، نفسم رفت!​

 

[Z.Mirhasani]

***
هر روز می‌خندم و می‌خندم
و کسی چه می‌داند از سر درد است که می‌خندم!
و من همچنان
سرسختانه
اشک سکوتم و درد قلبم را پنهان می‌کنم!​

 

[Z.Mirhasani]

***
خدا هم مرا در بازی این روزگار
تنها گذاشته است!
خودم هم خودم را رها کرده‌ام!
سخت است تحقیر خودت را ببینی و دم نزنی؛
ولی من همچو عروسکی کوکی،
به کوک این روزگار می‌چرخم!




​

 

[Z.Mirhasani]

***
برای فهمیدن سکوت دیر نیست!
فقط باید بدانی،
هر سکوتی دیگر مانند قدیم،
نشانه‌ی رضایت نیست!
گاهی اعترافی‌ست به گفته‌ها و
گاهی هم سکوت‌ها می‌آیند تا از درک نشدن‌ها و فهمیده نشدن‌ها نجاتمان دهند!​