روی سایت دلنوشته‌ی اشک سکوت | Z.M.SH کاربر انجمن یک رمان

[Z.Mirhasani]

***
سکوت همدم خوبی‌ست.
این روزها آنقدر اشک‌هایم را پاک کرده است
که صورت خودش از اشک خیس شده است...
شاید دل او هم به حالم می‌سوزد!​

 

[Z.Mirhasani]

***
من با سکوت...
مزه‌ی رسیدن و نرسیدن را چشیدم!
هم مفهوم عشق را فهمیدم،
هم بغض!
سکوت هم با گریه‌ام اشک ریخت و
با خنده‌ام خندید!
باوفاتر از سکوت سراغ دارید؟
نه!
هیچکس نمی‌تواند مثل سکوت و اشک‌هایش،
مرحم زخم‌های جسم و روحمان باشد!​

 

[Z.Mirhasani]

***
در آغوش گرفتمش،
دلم نمی‌خواست او را در تابوت بگذارند اما
باید با وی وداع می‌کردم!
روح مرده‌ام را به دست اشک سکوت سپردم!
اشک سکوت همچو جویی جاری، تابوت روحم را به
دل دریا انداخت...
و دریا روحم را در کالبدش همانند اسیری به تازیانه کشید.
اشک ریختم و زجه زدم؛
اما کسی به دادم نرسید!
انگار همه می‌دانستند روزی فرامی‌رسد
که روحم را به زندگی می‌بازم...!​

 

[Z.Mirhasani]

***
امشب شب مرگ است!
من باز هم مثل شب‌های دیگر به خاطر تاریکی دل مردمان عالم
اشک می‌ریزم!
کسی اشک‌هایم را پاک نمی‌کند؛
چراکه امشب،
شبی‌ست که من باز هم گول دنیا را خوردم و بازیچه‌ی عالم گشتم!
این روزگار
همه کسم را از من گرفته است...
دیگر کسی نمانده که مرا از این دیوانه‌ی خونین نجات دهد!
امشب شب مرگ است؛
شب دیده بستن ماه به روی اشک‌های سکوتم!
ماه نقره فام هم همانند مردمان این زمانه،
با اشک سکوتم غریبه‌ای‌ست آشنا
اما بی‌رحم!
خدایا،
انگار خورد کردن و کشتن روح آدم‌ها را
همه‌ی مخلوقاتت یاد گرفته‌اند!​

 

[Z.Mirhasani]

***
به ورق آخر رسیدیم اینک
اما نه سکوت از اشکش دست برداشت،
نه من از سکوتم!

*پایان*
​

 

[Maede Shams]

​