کامل شده مجموعه اشعار شکوه لحظه ها | زینب میشی کاربر انجمن یک رمان

[زینب میشی]

خار

تنم خسته ز هر تاب و تبی شد
دلم محکوم به هر خار و خسی شد

چو نامردان به دل خارم زدند تا بی نهایت
خدایا عدل و انصافی مرا بنما لغایت

 

[زینب میشی]

شعرها و آدمها

شعرها چه آسان مردند

مثل آدمها دَرون دوران

وقت برای ساختن وزن و هم قافیه نیست

مثل آدمها جوان پژمردند

شعر زمانی وزن ، ردیف ، قافیه داشت

مثل آدمها که زنده زندگی میکردند

هر غمی بود فراموش میشد

آدمان ساده بودن را مبدل به نفس میکردند

ولی حال عصر دود و ماشین و اتم

مثل گنجشک در قفس بی صدا افسردند

شعر و عشق جایی ندارد در دل

وقتی آدمها زنده زنده مردند

 

[زینب میشی]

روز ...

میرسد روزی غمم باور کنی
از صدای مبهمم لذت بری

میرسد آن روز که جای خالی ام
دیده و خاک مصیبت سر زنی

 

[زینب میشی]

بریدن

دل بریدن شده قولم با خود
دل نبستن به کس و فاصله حتی با خود

اینکه باور نکنی تو چنینم کردی ؛
من جوان آلوده به پیرم کردی

نقش صد خاطره دارد پنهان
بد و خوبش چه بسیارند آن

ما دل از هر چه که بود بُبریدیم
جای مقصد این کجا بود دیدیم !

دل بریدن شده قولم اما
بگو با یادت چه سازم جانا !

 

[زینب میشی]

بلوا

اشتیاق دیدن رویت ببین در دل چه غوغا میکند
هر دم و هر ثانیه در سینه ام پایین و بالا میکند

دیدنت شد در دلم یک آرزو
زود بیا حالم ببین ! دل بی تو بلوا میکند

 

[زینب میشی]

آوارگی و مردگی

تا تو بودی کِی مرا آوارگی در شب بود
کِی مرا بیخوابی و آشفتگی در تب بود !

تا تو بودی شام تاری بر دل زارم نبود
بی کسی و بی نشانی در روزگارم نبود

تا تو بودی شمعی بر جان بود مرا
کِی به آفتاب ابر و باران بود مرا !

تا تو بودی غمخوار جانی داشتم
حاصل عشق و فراق بالی داشتم

تا تو بودی سرم زنده دلم پرشور بود
کِی مرا این مُردگی در زندگی بر گور بود !

تا تو بودی زندگی همچون بهاران بود مرا
اینک اما هر نفس چون زمستان بود مرا

رفتی و قلب مرا با خود چرا برداشتی؟
این مرا بی دل چرا چون مُرده ها واداشتی؟

 

[زینب میشی]

یاد تو

یاد تو هر جا که باشم بیقرارم میکند
خسته ام اما نگاهت باز آرامم میکند

نام تو شد مرهمی بر روح و جان خسته ام
تو نباشی تکرار یادت زود پیرم میکند

 

[زینب میشی]

قفل

بهر تو شعر و غزل باید سرود
عشق را از چشم تو باید ربود

گر تو باشی در کنار من شبی
قفل را از قلب تو باید گشود

 

[زینب میشی]

شعر و شور

تا تو بودی عشق و شوری داشتم
نور شمع و شعر مطلوبی داشتم

تا تو بودی غزلی بی انتها بودم به شعر
در میان هر قصیده مثنوی میکاشتم

 

[زینب میشی]

فتاده

راه خود باز خطا رفتم خدا
تو کجایی بگیری دستم از این ناکجا

هر چه کوه بودم نشد ؛ سُر خورده ام
بر زمین خوردم ، فتادم از دو پا