روی سایت مجموعه دلنوشته‌های طعم تلخ بهار | REIHANE_F کاربر انجمن یک رمان

[R.FANAYI]

***
کاش در این حوالی
کسی حرفِ دل می‌نوشت،
من می‌گفتم و او قلمش را به رقص بر رویِ کاغذ در می‌آورد... .
می‌دانی...حرف‌هایم مثل آن رمان‌هایی میشد
که می‌خواندم‌شان و تا مدّت‌ها سوالی چون خوره به جانم می‌افتاد
چرا؟ مگر دست‌هایی که پشتِ پرده وصلِ به جان یک‌دیگر زده بودند،
چه آزاری داشتند که جدایی برایشان رقم بخورد؟!

 

[R.FANAYI]

***
حال این خوره دیگر ول کنِ من نبود!
چرا؟ به گناهِ بی‌گناهی از ما تنها یک من ماند؟
ما همان عددِ یکی بودیم،
که منهایِ یک شد و از او هیچ ماند...
حال من همان هیچ هستم؛ به همان اندازه تهی، به همان اندازه تو خالی... .

 

[R.FANAYI]

***
هیچ نبودن شیرین بود،
طعم بهار شیرین بود،
گناه‌مان چه بود؟
یک صفر و یک
که با یک‌دیگر معنا پیدا کردند چه گناهی داشتند؟!
رفتنت با من چه کرد که دیگر حتّی از صفر هم پوچ‌ترم...؟!

 

[R.FANAYI]

***
مقصر هواشناسی بود،
باید اعلام می‌کرد که طوفان در راه است؛
باید می‌گفت تو بارانی هستی
که وقتی بباری دیگر هیچ از تو نمی‌ماند... .
باید می‌گفت رفتنت سونامی‌ای به همراه دارد
که زندگی‌ام را زیر و رو و قلبم را به سرقت می‌برد.
این سنگِ پر خط و خش
که جنس سختش گاه عقلم را می‌ترساند، می‌تواند جای قلب را پر کند؟!

 

[R.FANAYI]

***
کاش میشد کمی پنبه بردارم
و در قفسه سینه‌ام بچپانم!
می‌دانی، هم مثل سنگ سخت نیست؛
هم خوب بلد است جاهای خالی را پر کند.

 

[R.FANAYI]

***
انقدرها هم سخت نیست؛
امّا سال‌ها زمان می‌برد!
می‌خواهم تو را مقصر بدانم،
شاید اگر قلبم را به سرقت نمی‌بردی
و خودت جایِ قلبم می‌نشستی،
حال زودتر جایِ خالیِ درون قفسه سینه‌ام پر میشد!
آن تپنده‌ی کوچک کجا...
و تویی که گودال شدی در قلبم کجا؟!

 

[R.FANAYI]

***
مردم اشتباه می‌گویند،
فاجعه‌ی مِنا درست نیست!
فاجعه، فاجعه‌ی من بود؛
فاجعه‌ی تو بود،
فاجعه‌ی ما بود،
فاجعه‌یِ زندگی‌مان، خنده‌هایمان، طعم شیرین بهارمان...
امان از طعم شیرین بهاری که تلخ شد...!

 

[R.FANAYI]

***
می‌گویند نفست بالا نیامد،
می‌گویند زیر پاها له شدی،
نمی‌گویند درد کشیدی؛
امّا مگر نفس نکشیدن و له شدن،
با درد نکشیدن جور در می‌آید؟!
می‌گویند نبینمت،
می‌گویند از پشت همان ملحفه‌ی سفید خداحافظی کنم!

 

[R.FANAYI]

***
این روزها همه عقل‌شان را آب داده‌اند،
فقط می‌گویند و می‌گویند...
هرچه نوک زبان‌شان می‌آید،
هرچه خوره‌ی مغزشان می‌شود!
این جماعت فقط می‌گویند...
فکر نمی‌کنند این‌جا قلبی بی‌تاب است
و با هر گفتنِ بی‌سبک و سنگین کردن آتشش می‌زنند... .

 

[R.FANAYI]

***
دلم که برایش تنگ می‌شود،
پیراهن‌هایش را بو نمی‌کنم
سر روی بالشتش نمی‌گذارم...
شاید رؤیایی نباشد؛ ولی تسبیحش را بر می‌دارم
و ساعت‌ها روی سجاده‌اش ذکر می‌گویم،
ذکر می‌گویم و می‌گذارم قطره‌های اشک روی گونه‌هایم سرسره بازی کنند!