روی سایت مجموعه دلنوشته‌‌های قاتلِ احساساتم | کار گروهی کاربران انجمن یک رمان

[Parinaz_ask]

***
انسان،
با یک حرکت،
با یک سخن،
با کاری که از نظرِ خودش هیچ اشتباهی نیست؛
مرگ دیگری را رقم می‌زند!
می‌دانی؟!
با اینکه تکه‌تکه‌ی قلبم درد می‌گیرد که تو قاتلِ احساسمی؛
اما مرگِ احساساتم که چیزی نیست!
من هرکاری را برایت می‌کردم...
جانم را می‌خواستی؟!
دو دستی تقدیمت می‌کردم! ​

 

[S.LOTFI]

***
می‌شود دم نزد و مرد؟!
من یک جان سرد دارم،
قلب دارم،
خون دارم!
اما احساس ندارم... .
چشمهٔ اشکم نمی‌جوشد،
قلبم تندتند نمی‌تپد... .
اصلاً عاشقی یعنی چه؟!
ببین جانِ‌دلم،
تو قاتل همهٔ این‌ها هستی،
تو همانی که معنای بزرگ و مقدس عشق را از یادم برده‌ای!
زندگی تاوان می‌گیرد،
دقیق زمانی که کمرت خم شود...!​

 

[S.LOTFI]

***
دست دل تنگت را بگیر و برو!
این‌جا جای زندگانی نیست... .
اگر بمانی و دم نزنی‌،
از هر طرف به تو لطمه وارد می‌شود،
لطمه‌های دلباختگی...!
تو که نمی‌خواهی این‌بار قلبت له شود و از آن خون بچکد؟!
پس بی‌درنگ برو!​

 

[S.LOTFI]

***
نفسم در سینه حبس شد وقتی احساساتم را کشتی... .
تو زیباترین قاتل هستی.
می‌خواهم برای همیشه کنارت باشم و تو مرا بشکنی!
عشق است دیگر،
دیوانگی محض!
نمی‌خواهم قاتل احساسات یک‌نفر دیگر شوی،
تو بد و خوبت باید برای من باشد!​

 

[Parinaz_ask]

***
می‌بینی؟!
من تو را هرجور که باشی دوست دارم،
حتی قاتل!
اکنون خوشحالم که احساساتم به دست تو کشته شده‌ است... .
از آشنایان زخم بخوری بهتر زخم خوردن از غریبه‌ است!
یک غریبه‌‌ی آشنا نما!
​

 

[Parinaz_ask]

***
عشق حقیقی؛
فراموش نمی‌شود،
چیزی جایگزینش نمی‌شود،
اما کمرنگ که می‌شود؟!
​

 

[Parinaz_ask]

***
بیا و دستم را بگیر...
مرا ببر از این شب‌های بی‌تو!
مرا ببر از تنهایی‌هایم...
تو فقط بیا!
من سوگند می‌خورم که تمام کارهایت را فراموش کنم... .​

 

[S.LOTFI]

***
نامت که می‌آید دویست و شش استخوان بدنم می‌لرزند!
از ترس،
از دلتنگی...
اما اجازهٔ ورودت را به این ویرانه‌ای که ساخته‌ای نمی‌دهم!
روزی که قلبم را شکستی و هر تکه‌اش در این شهر بهاری گم شد،
به فکر این بودی که شاید یک روز برگردی و دیگر جایی در قلب ویرانم نداشته باشی؟!
خود کرده را تدبیری نیست...
شکستی‌اش،
و آواره شدی!
دنیا چرخ فلکی‌ست،
که می‌چرخد و تو را به سزای کارت می‌رساند... .​

 

[S.LOTFI]

***
در پس تو،
من ماندم و کالبدی بی‌جان‌تر از یک عاشق تنها!
شب‌های مات،
تیغ می‌شوند و خش می‌کشند بر روی جانم...
جانانم کجایی؟!
آن روزی که قول ابدیت می‌دادی،
در چه رویای محالی سیر می‌کردی که حال ندارمت؟!
ظاهر و باطن یکی نیست،
تو همان مظلوم نمای شیطان هستی که دل را لرزاندی!
حال نیستی و مهر خاموشی به لب‌های سردم زده‌ام،
دیگر هیچ نجوای عاشقانه‌ای سر نمی‌دهم!
«مار گزیده از ریسمان سیاه و سفید می‌ترسد... .»​

 

[NARGES AMIRI]

***
می‌گفتی:
«بزن که زخم عشق دواست... .»
اما دوا نبود!
درد بود،
مرگ بود،
زجر بود... .
من نزدم چون نتوانستم!
اما تبریک می‌گویم؛
تو موفق شدی!
زدی! زخم عشق را زدی،
ولی خب دوا نبود‌... .
​