روی سایت مجموعه دلنوشته‌های دلاور شامات | زهرا صالحی (تابان) کاربر انجمن یک رمان

[Taban_Art]

***
دعوت، جنگ نبود؛
خدا او را فراخوانده بود... .
پذیرفت و...
رها شد!

 

[Taban_Art]

***
حاج قاسم!
پاییزِ بعد از تو، پاییز آخر قرن بود؛
در آخرِ قرنی تنها مانده‌ام و با رؤیای شهادت روز می‌گذرانم.
دعا برای من یادت نرود...
ای پاکیزه در راه خدا!

 

[Taban_Art]

***
همیشه حوالی خاطراتت، از شهادت می‌گفتی.
فرشته‌ای که از آینده خبر داشت، نبودی؛ اما
گویی شهادت از همان ابتدا،
پنهانی قبل از کلمه‌ی قاسم، نوشته می‌شد... .

 

[Taban_Art]

***
نگویم برایت؛
شهید شدن،
تازه پس از رفتن است که زیبایی‌هایش را نشان می‌دهد!

 

[Taban_Art]

***
یک جا در وصیت نامه‌ات گفته بودی:
«رنگِ خدا را به هر رنگی ترجیح دهید.»
می‌خواهم بگویم سردار:
«ما آن‌قدر قوی نیستیم که در برابر هوس‌های دل و آوای شیطان... .
ما نمی‌توانیم خودمان هم قدر شما را بدانیم!
ما نمی‌توانیم دل به گناه... .»
کمکمان کن؛
شاید توانستیم!

 

[Taban_Art]

***
حاج قاسم سلیمانی برایِ ما الگو بود؛
الگو بود که یاد بگیریم:
«کربلا فقط در زمان امام حسین (ع) اتفاق نمی‌افتد؛
دشمن همیشه در مقابل رمز «یازهرا» به زانو خواهد افتاد.
برای شناخته شدن، حتماً نباید شخص معروفی باشید؛
لازمه‌ی شهید شدن، دیدن و نظارت تمام مردم بر اعمالی که انجام می‌دهید، نیست؛
خدا شما را بشناسد کافی‌ست.
برای خدا زندگی کنید!»

 

[Taban_Art]

***
دشمنان گمان می‌کنند، حالا که رفته‌ای فراموش شده‌ای!
فکر می‌کنند هر لحظه، بیشتر و بیشتر از یادها خواهی رفت؛
اما اشتباه می‌کنند... .
تو از حافظه‌ها نمی‌روی؛
تو از ایران زمین نخواهی رفت؛
بلکه در گذر زمان پر رنگ‌تر خواهی شد.

 

[Taban_Art]

***
قهرمانی داشتم؛
قهرمانی به وسعت تمام کوه‌های کشورم!
قهرمانی بی‌مثال بود؛ زیرا کسی مانند او نمی‌شد.
قهرمانی بی‌رقیب بود؛ چون کسی را یارای مقابله‌اش نبود.
حاج قاسم سلیمانی...
از تو سخن خواهم گفت؛
حتی اسمت نیز بی‌مثال و بی‌رقیب خواهد ماند...
تا به آخرِ تاریخ!

 

[Taban_Art]

***
حاج قاسم!
خسته بودی و به‌خاطر دین ایستادی.
خانواده‌ات نیاز داشتند کنارشان باشی و تو...
برای دفاع از حریم شخصی بزرگ‌تر، مجبور به تر‌کشان شدی.
سعی نکردی خودت را به کسی بشناسانی و معروف شوی!
حاج قاسم!
برای تو دگر بس است؛
حال نوبتِ ماست!

 

[Taban_Art]

***
انگشترت را که درون یک عکس دیدم،
افکارم از هم گسست؛
چگونه ممکن است صاحب این انگشتر،
این‌گونه مظلومانه به شهادت رسیده باشد؟!
انگشتری هم رنگ خون شهدایِ کربلای حسین!
نمی‌دانم صاحب انگشتر مرا قبول خواهد کرد یا نه؛
اما می‌دانم من انتقام این مظلومیت را خواهم گرفت!