روی سایت مجموعه دلنوشته‌های دلاور شامات | زهرا صالحی (تابان) کاربر انجمن یک رمان

[Taban_Art]

نام دلنوشته: دلاور شامات
نویسنده: زهرا صالحی (تابان)
ویراستار: ریحانه نمازی‌فرد
تگ: #محبوب
مقدمه:
نیمه شب، خورشید خواهش‌وار اصرار به آمدن داشت.
خواب ملتمسانه چشمان خسته را تَرک گفت.
وطن، آرام اشک شوق می‌ریخت؛
از صدای گریه‌اش بیدار شدم!
زمینِ به هم ریخته، در اوج آشفتگی سکوت کرده بود.
آسمانی شده بودی‌...!

پ.ن: تقدیم به سردار شهید حاج قاسم سلیمانی

 

[Taban_Art]

***
گاهی وقت‌ها،
پرپر شدن یک گل حماسه می‌آفریند؛
اما با پرپر شدن تو،
تازه یاد گرفتیم...
حماسه چیست!

 

[Taban_Art]

***
در آن شب تاریخی،
زیر گلوله‌ی دشمن،
دل‌گیرتر از بدن نیم سوخته‌ات،
قرآن کوچکی بود که صدای ذکر گفتنت هنوز از لای آن، خدا را صدا می‌زد.

 

[Taban_Art]

***
وقتی کسی از سفر می‌آید،
در کوچه پس کوچه‌ها آمدنش را جار می‌زنند.
برای اولین‌بار بود که می‌دیدم این اتفاق،
وقت رفتن کسی رخ دهد!
تو که رفتی...
عجیب آوازه‌ی رفتنت همه جا سر زبان‌ها افتاده بود؛
و چقدر دردناک بود این آوازه!
آوازه‌ی رفتن حاج قاسم سلیمانی... .

 

[Taban_Art]

***
جان‌گدازتر از غمت، غم نیست سردار...
به چه امید سر کنیم، دی ماهی دیگر را؟!

 

[Taban_Art]

***
می‌گفتند:
«مثل کربلا،
تشنه شهید شده‌ای.»
همه غرق بودند در ماتم و من در این بین، فکر می‌کردم که چه تلخ و عبرت‌آمیز،
عطشی کوتاه می‌تواند همیشه تاریخ را سیراب کند!

 

[Taban_Art]

***
جنگ هشت ساله نبود؛
صدایِ توپ و تانک نمی‌آمد؛
هوا از بمباران‌های نیروی هوایی، سیاه نمی‌شد؛
به راستی هیچ‌چیز شبیه جنگ نبود!
چگونه شهادت را دعوت کردی که از خدا خواسته،
شتابان به سمتت پرواز کرد؟

 

[Taban_Art]

***
دل می‌خواهد...
که پاکیزه‌ترین باشی؛
که در جبهه‌ها مانند شیر نبرد کنی؛
که روحیه‌ی هم‌رزمانت شوی!
و در پشت جنگ،
در آغوش مرزهای کشورت،
مرزهایی که خودت عامل امن بودن و استحکامشان هستی،
پدری دلسوز برای فرزندان یتیم شده‌ی دوستانِ شهیدت باشی.
آری! دل می‌خواهد پاکیزه‌ترین باشی و اما...
در لحظات آخر، باز هم آرام نگیری و بنویسی:
«خدایا مرا پاکیزه بپذیر!»

 

[Taban_Art]

***
راستش را بگو؛
تاریخ به مانند تو دیده بود؟!
باز نگه داشتن چشمانت در اوج خستگی، آن‌گاه که هم‌چون شیر متجاوزان را از کودکان و زنان شهر دمشق دور می‌کردی، چشم‌انگیز زیبایی خلق کرده بود!
وقتی حلب در آتش داعش نابود می‌شد، تو خودت را سپر بلایشان کردی؛‌ آتششان را بر سر خودشان ریختی.
قربانی شدنت، عجیب شرح حالی داشت... .
شهید شدنت خارج از مرزهای وطنی رخ داد که مردمانش، برای دوباره دیدن رخسارت بی‌تاب بودند.
امام حسین (ع) به استقبالت آمد؛
روی دستان عشاق، در حرم علمدار به پرواز درآمدی...
و سرانجام کار، وقتی غرق در آرامش ابدی، به وطنت پا گذاشتی چه استقبالی از تو کردند این عاشقان دلتنگ!
حالا خودت بگو سردار...
تاریخ به مانند تو دیده بود؟!

 

[Taban_Art]

***
انگشتری بر روی خاک افتاده است؛ مویه می‌کند!
انگشتری غرق خون، با دستی خونین وداع می‌گوید.
انگشتر از حرارت عشق شهادت، سرخ شده است.
حاج قاسم چشمانش را بسته است...!
انگشتر می‌درخشد؛
انگشتری که بعد از رفتنش، باید به یادگار بماند!
قلب زمین، تکه تکه شده است.
آسمان بی‌تاب شده است؛ اما اجازه ندارد ببارد.
هیچ نمی‌دانم چه شد...
سردار چه شد؟!
من فقط یک جمله در مغز پریشان دارم:
«انگشتری بر روی خاک افتاده است؛ مویه می‌کند!»