روی سایت مجموعه دلنوشته‌‌های به همین اشک قانعم | نیلوفر نانکلی کاربر انجمن یک رمان

[*Niloofar*]

***
من هنوز حیران مانده‌ام؛
به راستی دلتنگ توام
یا خاطراتت...؟!

 

[*Niloofar*]

***
دلم قهوه می‌خواهد؛
به تلخی عشق... ‌.
از آن تلخی ها که هیچ‌جوره شیرین نمی‌شود...!

 

[*Niloofar*]

***
می‌گویند:
«چگونه پر از غم می‌نویسی؟»
جوابی ندارم؛
اما،
«از چشمانت که افتادم،
یادت آرام‌‌آرام، به درون نوشته‌هایم خزید.»

 

[*Niloofar*]

***
هرچه دوری می‌کنی؛
من صبوری می‌کنم.
طاقت از کف می‌دهم... .
بی تو بیمارم؛
بیا!

 

[*Niloofar*]

***
هیچ حواسم به نبودنت نبود؛
طبق عادت همیشه،
در سالن سینما،
کنار خودم،
برایت جا گرفتم... ‌.

 

[*Niloofar*]

***
سخت بود باور رفتنت؛
و من ناباورانه می‌گفتم‌‌:
«مهربان من،
نامهربانی بلد نبود!
دریغ از این‌که هر چیزی،
شروعی دارد... .»

 

[*Niloofar*]

***
می‌گفت:
«رازدار من است.»
اما بعدها فهمیدم،
در موردشان
به همه گفت؛
به جز خودم... .

 

[*Niloofar*]

***
فقط آن قسمت جدایی‌ها،
که سعی می‌کنی با آن حجم انبوه بغض‌هایت،
به همه بگویی:
«بی او طاقت ادامه دادن داری.»

 

[*Niloofar*]

***
بازهم دو لیوان چای ریختم؛
اما...
طبق معمولِ همیشه،
چایت سرد شد.
و من با چشم های نم‌دارم،
گفتم:
«او چای سرد دوست نداشت.»

 

[*Niloofar*]

***
جای خالی انگشت‌هایت،
در دستم،
عجیب
درد می‌کند...!