روی سایت مجموعه دلنوشته‌های تلاطم داء | راحله خالقی کاربر انجمن یک رمان

[Rahel.]

***
ذهنم در حال انفجار است.
این شوراب مملو از فگارهای گوناگون،
گویی همین حال منفجر می‌گردد
و از من تنها تکه‌ای درد را باقی می‌گذارد.
آری!
بخشی به مراتب ثقیل
از من به یادگار می‌ماند
برای کسانی که آن را
به من خورانده‌اند.

 

[Rahel.]

***
دردَم!
دردِ ثقیلی‌ست
آمیخته از داء‌های متفاوت!
بخشی از آن دردِ دشمنی‌ست
در پوستین رفیق!
قسمی دگر،
داء فراق معشوق غریب پسند است!
آه...
فِتاده‌ام میانِ گرداب داء‌ها
و فریادرسی نیست!

 

[Rahel.]

***
زندگی شخص عجیبی‌ست!
بچه‌تر که بودم او را
در قالب دخترکی سرتق تصور می‌کردم
که به دنبال عروسک محبوبش می‌گردد
و برای یافتنش هِی ما را بالا و پایین می‌کند.
و حال...!
شاید هنوز همان دخترک است
که این‌بار به دنبال عروسک نه...
بلکه به دنبال دل شکسته‌اش می‌گردد
و هر قطره‌ی اشکش،
ما را می‌سوزاند!

 

[Rahel.]

***
عشق،
خودِ درد است؛
ولی دردی خودآگاه!
جهنمی با آتشی سوزان؛
ولی چرا به سراغش می‌رویم؟
از سوختن بهر چه لذت می‌بریم؟!

 

[Rahel.]

***
درخت احساسم را می‌خشکانم.
و به ضجه‌های شاخه‌های جوانش
توجهی نشان نمی‌دهم.
مُشت‌مُشت خاکِ نابودی
به پایش می‌ریزم تا مبادا سر بیرون آورد
و این دودمانِ نابود شده را ویران‌تر کند.
با جای خالیِ احساس می‌توان کنار آمد؛
امّا با دلِ شکسته و زخمی نه!

 

[Rahel.]

***
دل‌مان را به چیِ زندگانی خوش کرده‌ایم؟
آنگاه که در میان موج‌های متلاطم داء
گیر افتاده‌ایم و فریادرسی نیست!
از دل نوشتیم و بر آن سنگ کوبیدند،
از احساس گفتیم و آن را به بند کشیدند...
رشته‌ی رویاهایِ شیرین‌مان را پنبه کردند
و سیاهی را با تمام قوا بر صورت‌مان کوبیدند.
آه.‌..
نفس‌های‌مان یک در میان در می‌آیند!

 

[Rahel.]

***
به راستی این دنیا با ما سر جنگ دارد!
از دنیا با وسعتی زیاد...
تمام زندگی‌ات در یک "او" خلاصه می‌شود
و دنیا با همه‌ی آن عظمت...
چنان مسیر رسیدن را برایت ثقیل می‌سازد
که عطای داشتنِ او را به لِقایش ببخشی!
و زندگی‌ات را در پوچ خلاصه سازی... .

 

[Rahel.]

***
بعد از اویی که خاطراتش
تنها دارایی ارزنده‌ است
و حسرت داشتنش
تنها توشه‌ی کولبار زندگی،
نمی‌دانم با این عمر باقی مانده چه کنم؟!
کاش می‌شد آن را بخشید...
انفاق کرد به کسی که
وابستگی به این دنیا دارد!

 

[Rahel.]

***
من برزخ را این‌جا دیده‌ام!
پیش از آن‌که روحم
زندانش را ترک کند
و آزادانه به پرواز درآید.
برزخ یعنی دست و پا زدن،
میان بودن و نبودن!
آن‌گاه که تمام دنیا
دست به دست هم می‌دهند
برای رفتنت و تو جان می‌دهی،
برای ماندن!
برزخ این‌جاست... .

 

[G.ASADI]

​