روی سایت مجموعه دلنوشته‌های تلاطم داء | راحله خالقی کاربر انجمن یک رمان

[Rahel.]

***
در رقص شوریده‌سر افکارم...
تو نوازنده‌ی خوش‌نواز چنگ بودی!
تو بر چنگ می‌‌نواختی
و من می‌رقصیدم،
می‌چرخیدم...
مدتی‌ست که نیستی!
و گوش‌هایم؛
مانند وابستگان به افیون...
درد می‌کنند!
از نشنیدن نوای خوش چنگ.

 

[Rahel.]

***
نان‌مان را در غم فرو کرده
و می‌خوریم!
خوراک‌مان شده غم،
پوشش‌مان حزن...
شادی‌مان،
غم!
خنده‌مان،
گریه!
چه کرده‌ایم با بهشت‌مان
که این‌گونه جهنم شده؟!

 

[Rahel.]

***
خنده‌ها را باید ترجمه کرد.
آخر معنای‌شان از زمین تا آسمان
با یک‌دیگر متفاوت است!
یکی قهقه‌ای‌ست از جنس شادی
و دیگری خنده‌ای‌ست
بر دردهای بی‌امان!
یکی شکرخندی‌ست که ویران می‌سازد
دلِ معشوق را
و گاهی خنده‌ای نوشین‌وار،
جراحتی‌ست بر دل عاشقِ شوریده‌سر!
و چه داء سهمگینی‌ست
خنده‌ی زهرآگین معشوقِ عاشق کُش.

 

[Rahel.]

***
رَه‌های نرفته را چه کنم؟
مسیرهای طویلی که مرا فرامی‌خواند... .
آه نه اُمیدی‌ هست نه حالی!
نه دلی برای رفتن
و نه ذهنی برای اندیشیدن...!
چگونه در عنفوان جوانی،
پیر و فرسوده گشته‌ام؟!
درون آیینه صورتی جوان را می‌بینم
که گیس‌های سپیدش را شانه می‌زند.

 

[Rahel.]

***
ابرهای سیه ناامیدی
اطرافم را احاطه ساخته‌اند!
خسته‌ام،
فرسوده...
بدون ذره‌ای نفس!
خنده،
زندگی...
چه می‌کنم میان آدمیان زنده؛
آن‌گاه که هزاران سال پیش مُرده‌ام؟!

 

[Rahel.]

***
عشق را برای‌مان اشتباه معنا کرده‌اند.
کجای عشق شوریدگی‌ست
آن‌گاه که من هر چه به چشم دیدم؛
درد است؟
کجای عشق شیرین است؟
من که هر چه چشیدم
طعم دهانم گس‌تر از گس شد!
آه...
شاید جنس عشق ما خوب نبود!

 

[Rahel.]

***
هیچ دردی به اندازه‌ی نبودن شخصی
که دوستش داری؛
کشنده نیست!
گویی که در آتش جهنم می‌سوزی
و ذره ذره خاکستر می‌شوی و باز از ابتدا!
نبودن برخی از آدم‌ها همانند،
درد بی‌درمانی‌ست
که تمام وجودت را می‌خورد!

 

[Rahel.]

***
دل تنگی
حال ویران من است!
دلم تنگ و نفسم سخت است.
چشم‌هایم آبستن شده‌اند
از اشک‌های شوربخت!
و غبار می‌زدایم،
غبار نشسته روی یک وجب
سنگ گرانیتی سرد؛
ولی مملو از آرامش!

 

[Rahel.]

***
گاهی نیاز به رقص کلام نیست.
چشم‌ها،
با یک‌دیگر سخن می‌گویند
و چقدر چشمان‌مان صداقت دارند!
حرف چشمان را باور کن جانِ دل،
آن‌ها هیچ‌گاه دروغ نمی‌گویند.
اصلاً بیا از خیر این تکه گوشت سرخ بگذریم.
بگذار چشمانت،
سخن رفتن بزنند!

 

[Rahel.]

***
فانوس‌های دریایی را
طوفانی دهشتناک شکانده است
و دریای نیلگون
غرق در تیرگیِ بی انتهاست؛
همانند قلبی که در سینه دارم!
او را نیز شخص مجهولی شکانده...
بد هم شکانده!
و حال دیگر نوری در تنم یافت نمی‌شود.