روی سایت مجموعه دلنوشته‌های تلاطم داء | راحله خالقی کاربر انجمن یک رمان

[Rahel.]

***
هیش!
سکوت کن،
کلماتت را قورت بده...
بغضت را پنهان کن؛
حتّی اگر از هجوم کلمات خفه شدی...
حق نداری لب بگشایی!
این‌جا گوشی برای شنیدن نیست
و دلی برای همدردی...!

 

[Rahel.]

***
به سرزمین نگاهش تبعید شده‌ام!
حال تنها منم و دو جام عسل
و زبانی‌ که...
آه از من شوریده سر؛
زبانم را جا گذاشته‌ام!
بدون زبان چگونه بگویم،
از وصف دو چشم عسلی؟!

 

[Rahel.]

***
خراب شود سقف آشیانه‌ای
که ترس را جرعه به جرعه بر ما نوشانده
و بر لبان‌مان مُهری از سکوت کوبانده!
گاهی بدون آشیانه بودن
بهتر از آشیانه‌ای‌ست
که لحظه به لحظه در آن،
بوی نم مرگ را می‌شنوی
و زیر ضربات تازیانه‌ی جورش،
چاره‌ای جز تسلیم نداری!
و گاه بی‌کسی به از داشتن
شخصی که تو را
در قفسی پولادین نگاه داشته
و به قطره‌های دردی
که بر صورتت تیغ می‌کشند،
بلند و کش‌دار می‌خندد!

 

[Rahel.]

***
درد دارد!
این زندگی درد دارد.
به لحظه به لحظه‌اش
درد تزریق کرده‌اند
و ما وامانده‌ایم میان این همه
وجع‌های ریز و درشت
و سکوت کرده‌ایم؛
چون اگر لب به سخن بگشاییم...
زیر فشار حقانی‌ات گفته‌های‌مان،
آسمان سر تعظیم فرو می‌آورد.

 

[Rahel.]

***
برخی از آدم‌ها جایگاه‌شان در قلبم را
چنان محکم ساخته‌اند،
که هر چه می‌کوشم آن‌ها را
از محیط امن قلبم بیرون بیندازم؛
راه به جایی نمی‌برم.
انگار آب در هاون می‌کوبم
و تو همان آبی هستی
که در هاون مغزم می‌کوبم؛
امّا به خورد قلب زبان نفهمم نمی‌روی!
نمی‌روی که با وجود آن همه محنت،
هم‌چنان قلبم برایت می‌تپد
و سخنانت گونه‌هایم را گلگون می‌سازد!

 

[Rahel.]

***
نکند این قلب و احساس،
دشمنانم هستند
و نیت‌شان تنها نابودی من است؟!
آخر این حجم از دوگانگی را
چه کسی تاب می‌آورد؟!
تمام تنم شده وصله پینه
از جنگ‌های بی‌شمار قلب و مغزم
که یکی به نعل می‌کوبد
و دیگری به میخ!
یکی رفتن را طلب می‌کند
و دیگری سکوت و ماندن را!
هرگاه که آرواره‌های ذهنم،
تنم را گاز می‌گیرد
تا شیره‌ی این احساس ویران را
از تنم بیرون کشد؛
قلبم و احساساتم
هم‌چون کودکی تُخس
دلم را لگد مال می‌کنند
تا مبادا ذره‌ای از حجم این
حسِ لعنتی کاسته شود!
دشمن‌اند دیگر...
دشمن!

 

[Rahel.]

***
این روزها برای نفس کشیدن،
برای زیستن...
تقلا می‌کنم!
معنای زندگانی از ذهنم رخت بسته
و آن را جز دائی پر حیله نمی‌دانم!
آن شور رقصان حیات گم شده یا نابود؟!
باز هم نمی‌دانم!
فقط می‌دوم،
می‌جنگم...
نفس‌نفس می‌زنم!
عرق تنم را در آغوش می‌کشد
برای لحظه‌ای زندگی!

 

[Rahel.]

***
هوا بارانی و دیدگان خیس از جور زمانه.
نفس‌ها کشدار و مملو از دردی ناشناخته!
تکیه زده بر دیوارِ نم گرفته...
خودم اینجا کنار کرسی،
دلم؛
امّا...
نمی‌دانم کجاست!
میان راه عشق است
یا دست و پا زنان در اعماق چاه نفرت؟

 

[Rahel.]

***
پا در مسیر انحطاط نهاده‌ام.
نمی‌دانم به کدامین سوی
این ره بی‌حاصل می‌رسم.
نابودی و زوال مطلق؟
پوچی محض؟!
آه!
می‌نگرم اطرافم را...
تا چشم کار می‌کند،
سیاهی مطلق است!
دریغ از ذره‌ای نور!
روشنی...
عشق!
مقصدم را تنها خدا می‌داند و بس.

 

[Rahel.]

***
باران که می‌بارد.
جرعه به جرعه‌ی خاطرات با تو را
از نو می‌نوشم.
باز می‌خندم،
می‌گریم!
می‌رقصم...
روحم حضورت را احساس می‌کند!
جای خالی‌ات در گوشه به گوشه‌ی
این ماتم‌کده؛
امّا...
تیغ تیزی‌ست
که دیدگانم را کور می‌سازد!