مجموعه دلنوشته‌ آزرده ضمیر | راحله خالقی کاربر انجمن یک رمان

[Rahel.]

***
ای قرص قمر آسمانم!
ای گل محبوبه‌ی شب‌هایم!
می‌خواهم چیزی را به تو بگویم، و صد افسوس که به جای گوش‌هایِ نازکت، کاغذِ سنگین دل، شنوای واگویه‌های من است!
عزیزترینم!
برخی جملات بسیار تکرار گشته‌اند، دست به دست شده‌ و به ملکه‌ی ذهن من و تو مبدل گشته‌اند ؛ اما...
اما دروغ‌اند، لاف‌اند، سخن گزاف و بیهوده‌اند!
همانندِ «من پس از تو می‌میرم‌».
به همین اندازه مضحک!
دروغ است جانِ دلم!
من، خود من و زندگانیم، مصداق بارز نقضیم،
من بعد از تو زنده‌ام!
نفس می‌کشم،
و رد اشک‌هایم، شیشه‌ی پنجره را می‌زداید!

 

[Rahel.]

***
غمت چادر شبم گشته!
نگاهت پتویم، و اشک‌هایم مخد زیر سرم!
آری! من شامگاهم را در آغوش اشک و غم، به صبح وصل می‌کنم؛ در حالی که می‌سوزم، در جهنم همیشه زیبای نگاهت...!

 

[Rahel.]

***
کاش همه‌ی روز به دیجوری* شب بود،
تا باران چشم‌هایم را از دید رهگذران، پنهان سازد.
کاش همیشه شهر ظلمانی بود، تا نگاهم هیچ‌وقت وصل نگاهت نشود، و دل در سینه نلرزد و حالم چنان ویران نگردد!
نمی‌دانم چرا نمی‌توانم به عقب بازگردم،
یا بتوانم خاطره‌ی آمدنت را از قلب و روحم‌ بزدایم.

*سیاهی

 

[Rahel.]

***
قصه‌ی تعشق میان ما، حکایت دگری‌ست.
حکایت جان فرساندن من و بی‌تفاوتی تو!
ماه بودنِ من میان آسمان تیره‌ی تو، و قمر بودن تو میان سپهر تار دیگری!
در چرخ گردون من، عشق جایی نداشت، و من چه عاشقانه جان کندم و کوشیدم تا جا دهم این احساس را میان کابین‌های این چرخ، و تو چه بی‌رحمانه خندیدی بر تلاش‌های بی‌حاصل من!

 

[Rahel.]

***
شب سرد است و قصه‌ ناخوش،
ضمیر تنگ و دیده تَر،
و خصلت زاج* بدین‌گونه است!
درد را هزار برابر می‌کند، چشم را بارانی،
و ذهن را به چاه افکار متعدد می‌کشاند!

* شب

 

[Rahel.]

***
مهربانم!
شب‌هایت را چگونه به صبح وصل می‌کنی؟
آن‌گاه که من، میانِ سیاهی شب غرق شده‌ام؟
و در هر ثانیه از سکوت شب، جان می‌کَنَم و فریاد می‌کشم.
تو، درمان من نبودی...
خودِ درد بودی!
دردی که ابتدایش، همانند شهد شیرین بود...!

 

[Rahel.]

***
این روزها... شاید هم شب‌ها!
تنهایی برایم مبدل به رفیق شایسته‌ای گشته.
بی‌صدا کنارم بر پهلوی حزن تکیه می‌زند.
بدون کلام!
فقط گوش می‌سپارد به نوای ناله‌ی خفه‌ی برخاسته از گلویم، از آزار کلمات.
کلماتی که باید در هنگامه‌ی رفتنت، بر زبانم می‌رقصیدند و بغض بی‌رحمانه فرصت را از آن‌ها ربود!
ممکن است همین روزها در آغوش انزوا جان بسپارم، و قاتلم، کلماتی‌اند که جاری شدن می‌خواستند و نشد که جاری بشوند!

 

[Rahel.]

***
دچار تهوع شده‌ام!
می‌خواهم که بالا بیاورم هر واژه‌ای را،
که به خورد دلِ بی‌چاره‌ام دادی.
می‌دانی، نسبت به واژه‌ی "دوستت دارم" حساسیت گرفته‌ام!
هر کس که آن را بر زبان می‌راند؛ در نظرم فرد منحوس و دغل‌بازی‌ست.
همانند تو!

 

[Rahel.]

***
باز لیل رسیده و هنگامه‌ی درود!
درود و دیدار مجدد من، با حزن‌هایی که تو دانه‌شان را در وجودم کاشتی و من ابلهانه پایشان آب ریختم و پرورش‌شان دادم!
کدام‌مان خطاکاریم؟
منِ عاشقِ معشوقه پرست؟
یا تویِ عاشق‌کُشِ بیگانه‌ پسند؟

 

[Rahel.]

***
نوای اعتراض قلمم برخاسته!
خسته شده این قلم بی‌جان،
از نقش زدن نبودن‌ها، بر میان دل کاغذ.
چرا نشد که از بودن بگویم!؟
از شکرخند!؟
گویی، هستی جامه‌ی عزلت به تن کرده است!
ماه تنهاست،
درخت تنهاست،
و کل مردم شهر در میانه آدم‌ها، تنهایند...!