مجموعه دلنوشته‌ آزرده ضمیر | راحله خالقی کاربر انجمن یک رمان

[Rahel.]

***
بغض، بقچه‌ی غم‌ها، اشک و خاطرات
همدم قیرگونی شب‌هایم هستند،
و من در مجاورت آن‌ها شب را به وصال سحر می‌رسانم،
و چه همنشین‌هایی!
با هم مقال از روزهای دور می‌گوییم.
بغض از خاطراتش می‌گوید...
از چنبره زدن در کویرهایی به نام گلو!
اشک از شستن محنت می‌گوید و من،
جز تو سخن از که به میان‌ آورم؟

 

[Rahel.]

***
شب رسیده و بر بستر دریا، لحافی تیره کشیده شده است.
ماهیان زیر این لحاف سنگین، بی‌قراری می‌کنند،
و این هیاهو و اعتراض‌شان به چشم ما،
موجی‌ست خروشان!
می‌بینی؟
چشم‌ها از بیان حقیقت عاجزند!

 

[Rahel.]

***
دلِ تنگ،
دیدهٔ تَر،
فکرِ تار،
و باری ثقیل بر دوش...
ردپایِ به‌جا مانده از توست،
و چه یادگاری‌هایِ زهرآلودی!

 

[Rahel.]

***
هیس!
بغض نکن ای‌ دل!
برایِ جگر سوخته‌ات، مرثیه نخوان!
نه گوشی هست برای شنیدن،
نه زبانی برای آرام‌ ساختن.
تنها خودت هستی و خودت!

 

[Rahel.]

***
آن‌گاه که در کنج عزلت، سر در گریبان فرو بردم،
و کالبدم سخت لرزید از سرمای دهشتناک تنهایی...
یک چیز را به خوبی دریافتم.
دریافتم دوستان و عزیزان تنها به هنگام عشرت بغل در بغلم نشسته‌اند،
و حال که در سرمای زمهریر دردها و گرداب مشکلات در حال فروپاشیدنم،
هیچ کس نیست...
دقیق‌تر بگویم، آن‌که باید باشد؛ نیست!

 

[Rahel.]

***
عاشق شدم، به آرامی یک موجِ کوتاه، و به سهمگینی یک سونامی!
دل بستم و با دستان خویش، راه نابودی‌ام را هموار ساختم!
می‌دانی، یک عمر عشق را اشتباه معنا کردیم!
عشق مترادف احساس نیست، همراه دوست داشتن نیست، عشق خودِ درد است و مترادف غم!

 

[Rahel.]

***
چشم‌هایم عفونت گرفته‌اند!
عفونتی از جنس درد...
هر از گاهی اشک‌های شور، بی‌اراده از چشمانم پایین می‌افتند.
گریه‌ نیست که...
تنها اشک ناشی از عفونت است.
داروهای موجود در بازار، جوابم را نمی‌دهند.
شما نمی‌دانید داروی درمان عفونت درد چیست؟

 

[Rahel.]

***
هستی بر پایه‌ی تضادها می‌چرخد.
من در آغوشِ سرد غم، می‌خندم؛ بلند، کش‌دار!
و در آغوشِ گرم خوشی، ساعت‌ها می‌گریم.
روزها به هنگام طلوع خورشید، پلک فرو می‌بندم و شب‌ها به هنگام خاموشیِ شهر، بیدارم و یک به یک صفحات خاطرات‌مان را ورق می‌زنم.

 

[Rahel.]

***
دل‌تنگم و ابرهای بغض، بی‌وقفه بر بالینم می‌بارند،
و چه نیکو بارشی!
اگر این اشک‌ها که من در فراق و دل‌تنگی می‌ریزم، باران می‌شدند، حالا هیچ‌جا خبری از خشکسالی نبود!

 

[Rahel.]

***
من تنها رهگذرِ کوچه‌ی جنون بودم،
و تو آن چاهِ ژرف در دل برزن!
عنان از کفم برید و فرو فتادم درین چاهِ بی‌انتها!
من ندانستم چه شد که یک‌باره از رهگذری کوی دیوانگی، راه به سکونت در کوچه‌ی بیچارگی بردم!
حال منم با لباسی ژنده و مندرس، که تکیه زده بر دیوارِ فروریخته‌ی این کوچه‌ی ویران، با دلی که نیست!