مجموعه دلنوشته‌های روزنه | الهام سواری کابرانجمن یک رمان

[الهام.س]

گاه درافکار خود قدم برخواهم داشت آنجاست که درخزان دل تنها برروی برگ‌های خشکیده‌ی آرزوهایم پامی‌گذارم وصدای خش خش هایشان بساناخوش به گوش می‌رسد.

 

[الهام.س]

مرا باکی نیست از وهم فراقت
گاه آرامم
گاه درطلاطم
گاهی گم می‌شوم در آن امواج نیلگون چشمانت
و گاه گرخیده‌ام از دام تو...!
و آخِر در بندتو اسیر می‌شوم.

 

[الهام.س]

آدمیزاد است دیگر گاه اشتباه می‌کند!
و گاه همان اشتباه قبل را تکرار؛
اما هرگز درس نمی‌گیرد و تکرار دردها برایش آشناست...!

 

[الهام.س]

پوست کلفت‌تر از آنم که مرا باکی از درد دوریت باشد!
و دل نازک‌تر از آنم که هر روز دلم را بشکنند.

 

[الهام.س]

بر اثر ریزش اشک عبور لبخند بر روی این لب ممنوع است؛
چقدر دردناک است وقتی عبور و مرور روزهای سرد و خاکستری را می‌بینی اما جاده‌ی رو به خوشی‌هایت مسدود شده.

 

[الهام.س]

در شهر دلم همه‌جا تاریک است، جاده‌ی رو به قلبم کمی باریک است؛
سقف دلم هم روزنه‌ای رو به آسمان دارد
اما! حیف که لحظه‌ی باریدن مصیبت‌ها نزدیک است.

 

[الهام.س]

روزی خواهم رفت از این شهر و از این خانه
سر خواهم زد به دل ویرانه‌ها؛
شعله‌ی امید را خاموش خواهم کرد و روزی تو خواهی رسید به تنگنا.

 

[الهام.س]

روزگاریست که به این غم اسیر گشته‌ام
درگیر عشق یک نامرد شده‌ام؛
روز‌های خوبم به اتمام رسیده،
محنت این و آن را با دل و جان خورده‌ام!

 

[الهام.س]

گر این درد پایان یابد و من تو را ببخشم
دیگر روزنه‌ای از عشقت در دلم نخواهد ماند؛
و من خاطرات بین‌مان را به خاک سپاردم.

 

[الهام.س]

الوداع ای روزنه‌های عشق و حسرت دل
و دیگر به باد فراموشی می‌سپارمتان
همانند خاکستر سوخته‌ی دفتر خاطراتم!