مجموعه دلنوشته‌های خانه‌ی بی‌ تو | خاتون کاربر انجمن یک رمان

[پریسان خاتون]

دلبر...
این قلب تنها بی تو به سرش زده است،
به سرش زده و به سرم زده.
در این خانه‌ی بی تو
مجال تپش به قلبم نخواهم داد،
که زندگی بی تو زهرمار باشد.

 

[پریسان خاتون]

دلبر...
کاروان‌سرای قلبت راه‌زن دارد،
و چشمان رباینده‌ات با بی‌رحمی
عقل از سرم به تاراج می‌برند.
در این خانه‌ی بی تو
لحظه‌ای بی‌خیال نخواهم بود،
که آرامش بی تو چو سم نابی مانَد.

 

[پریسان خاتون]

دلبر...
پیچ و تاب مژه‌گان‌ات خبر از زندگی می‌دهند،
با نگاه‌های‌ات زندگی دهی و زندگی کنم.
در این خانه‌ی بی تو
آفتاب، که زند چشم نگشایم؛
چرا که تنفس در هوای بی تو، هم آغوشی با مرگ است.

 

[پریسان خاتون]

دلبر...
در مرغ‌زار احساست پرنده‌ی نفرت است، که پر می‌زند،
پر می‌زند و امید از دلم پر می‌کشد.
در این خانه‌ی بی تو
گوش، معلول از شنیدن کنم،
که آواز چکاوک شنیدن بی تو؛ گوش خراش باشد.

 

[پریسان خاتون]

دلبر...
این بارانی که می‌بارد،
سرچشمه‌اش چشمان من است،
می‌بارد و می‌بارم.
در این خانه‌ی بی تو
توانی برای مقاومت نمی‌یابم
و در نهایت اشک است، که طغیان می‌کند.

 

[پریسان خاتون]

دلبر...
این موج دلتنگیِ مواج در قلبم، تو را می‌طلبد.
تو را می‌طلبد و تو را می‌طلبم.
در این خانه‌ی بی تو
ماه، که برمی‌آید،
دلتنگی‌ها حمله‌ور می‌شوند
و در دریای نبودن‌ات غرقم می‌کنند.

 

[پریسان خاتون]

دلبر...
در این کشتارگاه، احساسات را سلاخی می‌کنند،
سلاخی می‌کنند و بندبند وجودم سلاخی می‌شود.
در این خانه‌ی بی تو
دِگر کسی را عشق نورزم،
که بی تو عاشقی کردن طناب‌دارم شود.

 

[پریسان خاتون]

دلبر...
در سردخانه‌ی دِل، آواز مرگ می‌نوازند!
در این خانه‌ی بی تو
بر سر مزار قلب
بی‌وقفه گیتارِ فاتحه زنم،
که بی تو آواز عشق سرودن را خطا دانم.

 

[پریسان خاتون]

دلبر...
این دریاچه‌ سرابی بیش نیست،
سراب است و سرابم.
در این خانه‌ی بی‌تو
دگر آرزویی نکنم،
که تحقق یافتن‌شان توهم است و بس!

 

[پریسان خاتون]

دلبر...
تیغ حرف‌های چون زهرت بر گلویم نشسته
و یادگاری‌هایت را پاره می‌کند،
می‌بُرد و از این زندگی می‌بُرم.
در این خانه‌ی بی‌تو
هر آن‌چه از تو بر جا مانده است را به آتش کشم،
که هیچ کدام سهم من نباشد!