مجموعه دلنوشته‌های خانه‌ی بی‌ تو | خاتون کاربر انجمن یک رمان

[پریسان خاتون]

دلبر...
این اقیانوس بی‌تو خشکیده!
خشکیده است و خشکیده‌ام.
در این خانه‌ی بی تو
رودخانه‌ی قلبم را دریغ از ماهی‌های ولگرد کنم،
که هیچ ماهی‌ای شاه ماهیِ قلبم نخواهد شد!

 

[پریسان خاتون]

دلبر...
رفتنت رازقی‌هایم را خشکاند!
پژمرده شدند و پژمرده شدم.
در این خانه‌ی بی تو
دِگر گلی سر بلند نکند؛
چرا که نبودنِ تو به خورشید بی‌مهری می‌ماند،
که نورِ محبتش را از این گدای محبت دریغ می‌کند.

 

[پریسان خاتون]

دلبر...
در این کنسرت هیاهوی تو برپاست،
می‌نوازند و ساز دلم را می‌‌نوازم.
در این خانه‌ی بی تو
گیتارِ درد را کوک می‌کنند،
که بی تو هیچ نُتی نخواهم زد!

 

[پریسان خاتون]

دلبر...
بعدِ نبودت این جانِ بی‌جان، دیوانه شد
دیوانه شد و دیوانه شدم
در این خانه‌ی بی تو
آدمکِ دل‌مرده‌ای سنگِ غم را چنان بر دل‌تنگی دل‌اش می‌کوبید،
که کارش به تیمارستان کشید!

 

[پریسان خاتون]

دلبر...
این‌همه گفتمت، که بمانی و بدانی حال و وضع کاشانه‌ی بی تو را!
ولی...
این خانه‌ی بی تو را تا خود به چشم نبینی هیچ وصفی در حال‌اش نخواهی؛
باشد که بیایی و برایم از عشق بخوانی!
باشد که بیایی...