گوهر رباعیات شعرکده: BPY مجموعه اشعار سودای جان | دیاناس شاعر انجمن یک رمان

[Kalŏn]

هوالحق
نام مجموعه: سودای جان
تگ:
شاعرانه، رتبه اول مسابقات BPY
نام شاعر: دیاناس
قالب اشعار: رباعی

مقدمه:
صحرای دلم برزنی از خاک و سیاهی‌ست
این نرمه‌ٔ پررنگ کمی لال و سماوی‌ست
این سنگ به جان کوفتن بَتَر از ظلم رجایی‌ست
این‌گونه دل از خویش کشیدن به گمانم که رهایی‌ست
​

 

[Samira-M]

•| بسم رب العشق |•



ضمن عرض سلام و خوش آمد خدمت شما شاعر محترم؛ لطفاً قبل از شروع تایپ مجموعه اشعار خود، قوانین بخش را مطالعه کنید.
"قوانین بخش اشعار کاربران"
***
پس از ارسال بیست پست در دفتر شعرتان، می‌توانید درخواست نقد بدهید و از دیدگاه دیگر کاربران درباره اشعارتان، آگاه شوید.
"تاپیك درخواست نقد و بررسی اشعار"
***
پس از گذشت بیست پست از دفتر شعرتان، می‌توانید درخواست تگ دهید و از کیفیت اشعار خود آگاه شوید....​

​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Kalŏn]

دل به دلت نمی‌دهم ای مه جان فزای من
رو به رخت نمی‌کنم قلب من و سرای من
روی خوشت به دیگری‌ست، حرف دلت نمی‌زنی
رو به مُخت بها نده دلبرِ بی‌وفای من
​

 

[Kalŏn]

دلی دارم برای تو، پر از حیرانی و گیجی
منِ بوغاءِ سرگشته سری سوی غم انگیزی
دلی داری برای من، پر از اجحاف و بی‌مهری
منِ درمانده و حیران تنم سوی دل‌آویزی​

 

[Kalŏn]

منتی نیست تو را قد جهان خواستمت
این‌چنین تند و پریشان و عیان خواستمت
قلب من واحدی از حزن و غم و بیمارست
ناگهان بود خدایا، چه رهان خواستمت​

 

[Kalŏn]

در دلم آوار کرده، برق یک چشم نجیب
این چنین بی‌تاب گشته در پی حسی عجیب
دوش دیدم چهره‌اش مستور از رنگ نظر
سر به زیر انداخت جَلدی از چنین دید فریب​

 

[Kalŏn]

فراموشم نشد حینی فریب چشم مشکینت
به صد راز و نیاز دیدم رهی از راه تمکینت
جلو رفتم برای سحر و جادو از دل طناز چرکینت
زهی باطل خیالم وه چه خوش بُد لعل شیرینت​

 

[Kalŏn]

من نشستم بروی دور زنی برگردی
این چه ظلم است که بر عاشق خود ول کردی
منم آن منتظر چشم به راهت، برگرد
خوش به آن قلب شریرت که به یخ‌ها سردی​

 

[Kalŏn]

دل به دلت سپرده‌ام، جان کف دست دیده‌ام
چشم دلم چو بسته شد، خنده ز لب بریده‌ام
عقل و دلم به جنگ خون من به فنا کشیده‌ام
لَیتَ بگو که مانده‌ای من بی‌جهت نمرده‌ام​

 

[Kalŏn]

آن کهنه گلِ طاقِ همان باغِ نژندم
آن گل که به رای خود دل از باغ بکندم
آن باغِ پر از زمزمه و شر و هیاهو
من ساکن آرامش قلبم، دل از باغ فکندم​