دلنوشته دنیای تنهایی | نفس فروغیان کاربر انجمن یک رمان

[*nina_chan*]

من می‌خندم اما نه از ته دل.
هر ثانیه، هر دقیقه، هر ساعت و هر روز و هر روز، می‌خندم و شادی می‌کنم؛
اما هیچکس نمی‌داند که در قلب من چه می‌گذرد.
هیچکس من را با این نقاب شادی ام، نمی‌شناسد.
نه تا وقتی که فقط لبخند بر لب داشته باشم؛ چه واقعی و چه غیر واقعی!

 

[*nina_chan*]

من از اون زمان دیگه زندگی نکردم؛
من از اون زمان دیگه واقعی نخندیدم؛
من از اون زمان دیگه چیزی رو دوست نداشتم؛
من از اون زمان، فقط زنده بودم؛
فقط زنده...

 

[*nina_chan*]

مادرم هر روز به من می‌گوید
که تو دیوانه هستی و باید پیش روانپزشک بروی.
اما او نمی‌داند که من دیوانه نیستم؛
فقط در دنیایی وسیع تر از دنیای آنها، زندگی می‌کنم
که ذهن آنها توان درک آن دنیا را ندارد!

 

[*nina_chan*]

من گذشته ام را دوست ندارم؛
گذشته ام، مرا یاد تلخی های زندگی می‌اندازد؛
گذشته ام، مرا یاد سخت ترین سختی ها می‌اندازد.
اما به همان اندازه، این گذشته را دوست هم دارم!
چون به من یاد داده است که چگونه قوی باشم!

 

[*nina_chan*]

چرا این دنیا اینجوریه؟
چرا نمی‌شه همیشه خوش بود؟
چرا باید همیشه استرس داشته باشی؟
چرا باید اینجوری زندگی کنی؟

 

[*nina_chan*]

-خوبی؟
+آره خوبم.
-پس چرا گریه می‌کنی؟
+چون تنهام.
-خب پس خوب نیستی.
+ولی باید باشم.
-یعنی چی؟
+یعنی باید خوب باشم تا خانوادم خوب باشن.
-منظورت چیه؟
+منظورم فداکاریه.
-کسی که از این فداکاری خبر نداره.
+مگه باید همیشه از مردن کسی خبر داشته باشیم؟
-خب در واقع نه.
+پس حرفی نمی‌مونه چون من از درون مردم!

 

[*nina_chan*]

می‌میرم؛ می‌گریم؛
می‌خورم؛ می‌خوابم؛
می‌خندم؛ می‌بالم؛
اما همواره برای هیچکس، اهمیتی ندارد!
چون من را نمی‌بینند و تنها مانند رهگذری از کنارم، رد می‌شوند!

 

[*nina_chan*]

تنهام و تنهایی ام، غمی فراوان دارد.
غمی لبریز از شادی های دروغین!
شادی هایی که مانند پرده‌ی واقعیت، درونم را می‌پوشانند؛ واقعیتی بی اهمیت!

 

[*nina_chan*]

لبخند می‌زنم؛ لبخندی که تلخ تر از زهر است!
لبخند می‌زنم اما لبخندی دروغین!
لبخند می‌زنم اما فقط برای شاد بودن دیگران.
لبخند می‌زنم؛ لبخندی برای غم های دنیا!

 

[*nina_chan*]

چشم هایم را می‌بندم.
می‌بندم تا در ذهنم، افق های زیبایی را ببینم.
افق هایی که در اینجا، خودشان را مانند زهری تلخ، بر قلب بی قرارم می‌کوبند؛
تا شاید روزی از آنها خسته شوم و چشم بردارم.