دلنوشته یادت هست...؟| دردانه عوض زاده کاربر انجمن یک رمان

[دردانه. ع.]

گفت از زیادی دوست‌های همچون اویت.
گفت از تعویض دوست‌هایت به راحتی تعویض لباس.
و به من هشدار داد از روزی که مرا نیز به راحتی کنار بگذاری.

 

[دردانه. ع.]

فهمیدی؟
چه سخت بر من گذشت وقتی انگشتر نگین زرد را در دستت گذاشتم.
- خداحافظ برای همیشه.

 

[دردانه. ع.]

فهمیدی؟
مدت‌ها به این پارک نیامدم تا چشمانم این نیمکت را نبیند، تا به یاد نیاورم همین‌جا دلم را به کسی باختم که برایم تنها کس بود و آن‌قدر مهم که فراموشم نمی‌شود.

 

[دردانه. ع.]

ندیدی!
من در برابر نخواستنت کم آوردم.
دوباره برگشتم و روی همین نیمکت نشستم.
به آن امید که بیایی و حرف بزنی از همه‌جا.

 

[دردانه. ع.]

ندیدی!
رفیقت همین‌جا نشست.
برای یافتن خبری از تو.
گفت که بعد من رفته‌ای، به کجا؟
کسی نمی‌دانست.

 

[دردانه. ع.]

گفت!
از دوستان بی‌شمارت!
آن‌چنان که مثل شده بودی میانشان، از دل نبستن
اما فقط تا قبل از همان دیدار اولمان روی همین نیمکت.

 

[دردانه. ع.]

شنیدی؟
که گفت با خودت عهد کرده بودی اگر دلم را از آن خود کنی دیگر به کسی جز من فکر نکنی و جز من نگاه نکنی.

 

[دردانه. ع.]

نفهمیدی!
حرف او با دل من چه کرد؟
وقتی گفت برایت با همه فرق داشتم.
گفته بودی آنقدر مرا می‌خواهی که نمی‌خواهی بی‌اجازه و تعهد حتی دستم را بگیری.

 

[دردانه. ع.]

ندیدی!
آن روز روی این نیمکت چه شد؟
دختری پشیمان، قلبش همین‌جا سوخت.
در پی یافتن افتاد به راه.
گشت همه‌جا را.
اما نبودی، هیچ‌کجا.

 

[دردانه. ع.]

خبر داری؟
از دلی که گریزان به همه‌جاست؟
در پی تو
در به در کوچه‌ها شد
اما نیافت خبری از تو