دلنوشته دنیای تنهایی | نفس فروغیان کاربر انجمن یک رمان

[*nina_chan*]

حس بدی دارم.
حس تنها بودن؛ حس بد بودن.
نمی‌دانم آیا من بدم یا خوب؟
چه فرقی دارد؟ در هر حال برای هیچکس، اهمیت ندارد.
برای هیچکس مهم نیست من خوبم یا بد؛ چون در زندگیشان، وجود ندارم.

 

[*nina_chan*]

حالم بد است و حال، کسی نیست تا برایش بخوانم.
کسی نیست تا برایش بگویم؛
بگویم از تنهایی ام؛
بگویم از بی کسی ام؛
بگویم از غریبی ام.

 

[*nina_chan*]

دور و برم، همیشه آدم های زیادی هستند؛
اما هنگامی که می‌خواهمشان، هیچکدامشان نیستند.
هیچکدام یادشان نمی آیند که "منی" هم وجود دارد.
و من، می‌ایستم و از دور، شادی های آنها را نگاه می‌کنم.
تنهای تنها...

 

[*nina_chan*]

دوست های زیادی دارم.
دوست هایی که وقتی می‌خندم و در مدرسه ام، کنارم هستند.
دوست هایی که همیشه در پناهم، درد و دل می‌کنند.
اما هنگامی که غم دارم، کسی نیست تا به درد و دل هایم گوش کند.

 

[*nina_chan*]

قلبم خودش را می‌کوباند؛
می‌کوباند تا رها شود از این زندان احساساتم.
او اسیر است؛
اسیر تنهایی وجودم.
اسیر احساساتی که برای هیچکس، مهم نیست.

 

[*nina_chan*]

می‌خوانم.
می‌خوانم برای خودم؛ شاد می‌شوم برای خودم.
من عاشق خودم هستم؛ من خودم را بی قرار دوست دارم.
چون دلم برای خودم می‌سوزد.
برای خودم که کسی نیست تا دیوانه وار، دوستش داشته باشد.

 

[*nina_chan*]

وقتی می‌نویسم، رها می‌شوم.
رها می‌شوم از زندانی که دور تا دورم را گرفته.
هنگامی که می‌نویسم، اسارتم برای مدتی، قطع می‌شود.
دیگر می‌توانم حتی برای چند ثانیه هم که شده، نفسی آسوده بکشم.
و آن هنگام است که تنها برای لحظه های کوتاهی، تنهایی مرا آزاد می‌سازد.

 

[*nina_chan*]

تنهایی ام، غمی فراوان دارد؛
تنهایی ام، تنها است!
بدان وقتی که تنهایی ام، تنها است،
چقدر من دیگر تنها هستم!

 

[*nina_chan*]

در پاییز مرگم، قدم می‌زنم.
در زیر باران، راه می‌روم.
ولی کسی نیست تا دستم را بگیرد و عاشقانه دوستم بدارد.
آری من، تنها قدم می‌زنم!

 

[*nina_chan*]

هوا بسیار زیبا و دونفره است.
اما من کسی را دارم تا با او به زیر بارانم قدم بزنم.
من همیشه با او راه می‌روم و به همه جا سر می‌زنم.
او تنهایی من است؛ من همیشه با او، قدم می‌زنم!