دلنوشته و من باز نوشت| roro nei30 کاربر انجمن یک رمان

[roro nei30]

صدایت کجاست؟
می خواهم کمی از آن را جمع کنم، گوشه ای از ذهنم ببرم،
آن را پشت میکروفن خونم ببرم تا همه آن را در سراسر وجودم روزانه پخش کنند
نامردی نکن، یک لحظه بیا
صدایم بزن و برو
صدایت را می خواهم برایم بس است.=)

 

[roro nei30]

و خاموشی من بیداد گرصد رسوایی ست
صدای خاموشی من را ناشنوایان هم می شنوند
بشنو، بشنو!
دل من حرف از زلف روان تو دارد
از نگاه زلال تو دارد
و این حرف ها را پشت زبان و سر انگشتانم خاموش گذاشته ام
بشنو رسا ترین آهنگ خاموش را!

 

[roro nei30]

در عجبم از سیاه پوش کنار جاده که همیشه ایستاده است...
همیشه در نگاهم است...
هنگامی که چای می خورم و از پنجره به بیرون خیره می شوم...
با لبخند به من خیره ست.
شب، صبح، در باران، در برف، همیشه آن جا ایستاده است.
می دانی؟ دقیقا وقتی که تو رفتی، دیگر به من نگاه نکردی، تو دیگری سر کوچه ایستاده، جلوی چشمم رژه می رود...
اوه ببخشید! مادرم به من گفته بود کسی آن جا نیست... من فقط توهم می زنم...: )

 

[roro nei30]

دستان تو را به جان می خرم ای حضرت یار!
کلیشه نمی نویسم...
من و دیگران فقط حقیقت را می نویسیم.
حقیقتی که، دستان او نمی گذارند من غم را در دست هایم بگیرم.
حقیقتی که یار من زیباترین چشم ها را دارد.
نمی دانم که یار شما چه گونه است.
اما یار من یار نیست، زندگی ست، تا او را داشته باشم، هرچه دارم زندگی ست.
یار من، معبود من نیست اما معبودم او را به من بخشیده و من عاشق رحمت خدایم هستم.
ای شیرین ترین رحمت پروردگارم، تو را می خواهم.

 

[roro nei30]

و قلم سکوت می کند در میان آغوشت. دلبرا عطر تو امضای این دفتر است و من باز هم خواهد نوشت، دور نیست این "باز" !
و من عاشقانه می نویسم از تو و برای تو!¡:)
بدرود ای دفتر زیبای «و من باز نوشت»