دلنوشته و من باز نوشت| roro nei30 کاربر انجمن یک رمان

[roro nei30]

می دانی؟
دقیقا وقتی که نباید
وقتی که نمی توانم تصور کنم
تو می آیی
آمدنت عجب هوایی دارد
می زند به ریشه
خواب و خوراک و بیداری
ذهنم جدیدا هوس آزارم را کرده است
همیشه
تو را میان آرامشم
جلوی رویم
در تصورم
به وجود می آورد
و عجب لبخندی می شود
لبخندی که حتی با یادت برایم تداعی می شود​

 

[roro nei30]

قلبم شده یک اتوبوسی که
هزاران هزار علاقه در آن ها سوار می شوند و نمی فهمند که دیگر قلبم کم کم دارد ظرفیتش تکمیل می شود
همه آن ها مقصدشان تو هستی
تا به پایت ریخته شوند
ولی چه کنم؟
من نه راهش را می شناسم که رانندگی کنم
نه مجوز ورود به منطقه ات را دارم!
تو باید بیایی

 

[roro nei30]

صبح را با عطر تو می خواهم
با صدای صبح بخیر گفتنت
با چشمان گشوده شده ات
صبح را با وجود تو می خواهم!
صبح ها باوجود تو خاص می شوند
روزهایم حتی اگر یکنواخت باشند
هیجان صبح ها بیدار شدن را مدیون توام
صبح است
بیدار شوم تو به آغوش میایی؟

 

[roro nei30]

می خواهم یک بار هم که شده در آغوشت بگیرم
هر حرکتت را حس کنم
زمزمه هایت، نفس کشیدنت را با دل و جان گوش دهم
نه!
می خواهم متفاوت باشم
وقتی تو را در آغوش می گیرم
صدایت را ببلعم
حرکاتت را بشنوم
چشمانت را ببویم
بویت را ببینم
می دانی؟
متفاوت بودن همیشه در یاد می ماند
می خواهم بویت، چشمانت، صدایت، حرکاتت تا عمر دارم در یادم بماند
و تو هم متفاوت بودن من یادت بماند
چون من محتاج یادآوریم از سوی تو!​

 

[roro nei30]

می خواهم پیر شوم، کنار تو!
چین های صورت را بی خیال می شوم
شکستگی را فراموش می کنم
برایت دامن های چین دار می پوشم
از همان رنگ هایی که دوست داری
هر روز برایت از همان پیراهن های چهارخانه قرمز می گذارم تا بپوشی
می دانی؟
ما که باهم از این حرف ها نداریم
چین و چروک را با دامن چین دار و پیراهن قرمز چهارخانه ای فراموش می کنیم!
موهایم را کوتاه نمی کنم
می گذارم هرروز تو آن ها را شانه کنی
خیلی شیرین است
این که من باشم و تو
پیر شویم و در نگاه هم جوان باشیم
من و تو و پیری و عاشقانه هایی از جنس نوجوانی

********
عاشقش شدم یهویی=)

 

[roro nei30]

روز ها را کنار بگذاریم باش؟
من با تو دقیقه به دقیقه را می خواهم
فکر کن
تو هر دقیقه کنارم باشی و من
از ترس این که مبادا ثانیه ای غافل شوم و غیبت بزند به تو خیره شوم
اصلا
چطور ممکن است تو کنارم باشی و من یک ثانیه را رها کنم؟
تو باشی دیگر نه دنیا را می خواهم
نه خودم را
آخر من اگر شیفته خود بودم که اینگونه آشفته نمی نوشتم.

 

[roro nei30]

قسم به برگ های خزان زده رنگا رنگ
قسم به اولین بوسه های باران بر روی زمین
قسم به رویاهای نیمه شبم
قسم به صبح هایی که با یادت آغاز می شود
قسم به تک تک کلماتم
قسم به بغض های جمعه عصر
"دوستت دارم"
آخر کسی را دیده ای این قدر قسم بخورد تا این جمله را به تو بفهماند؟

 

[roro nei30]

دلگیر تر از باران بی او چیزی دیده ای؟
تلخ است
تلخ تر از وقتی که بغضت می شکند
تلخ تر از زمانی که تنهایی
آخر می دانی
بی او، کلمات هم کم می آورند و ناچارا می نویسیم تنهایم
ولی برای نبود تو باید کلمه ای خلق کنند فرای تنهایی
بادی که به استخوانت بخورد را حس کرده ای؟
دیده ای چه نچسب است؟
بی برگی درختان را چطور؟
یا حتی رفتن پرندگان؟
همه این ها دل را می گیرند و خفه می کنند
ولی وقتی پای نبود تو در میان باشد
من برایت پاییز خلق می کنم!
با همان باران بی تو، همان باد استخوان سوراخ کن، همان برهنه شدن درختان و همان کوچ پرندگان!
به چه دردم می خورد آخر؟ نبود تو و بهار شکوفه ها؟

 

[roro nei30]

کلمات که گم می شوند را چشیده ای؟
دقیقا وقتی در ذهنت کلمات نقش می بندند
می خواهی بنویسی
قلم به دست می گیری
چشمانش
حضورش
و نگاهش کلمات را به کنار
تو را هم گم می کنند!

 

[roro nei30]

کلمات را که گم می کنی
نمی توانی اعترافت را بپیچانی
شاید وقتی که عقلت کلمات را گم می کند
دارد به قلبت کمک می کند، شاید هم عقل و هم دل دشمن غرور اند و توطئه دارند که من
همین لحظه و حالا
ساده بگویم
دوستت دارم