روی سایت دلنوشته غروب دل‌ | mona atiye کاربر انجمن یک رمان

[mona.n]

صدایش مانند صدای برخورد آب به سنگ بود، یا شاید هم زلال‌تر و پاک‌تر!

 

[mona.n]

اصلا مگر می‌شود او را دید و در افق چشم‌هایش محو نشد.

 

[mona.n]

لرزشش دست‌هایش گریه‌آور بود، او که می‌گفت خاطره مصرف می‌کند ولی من سر در نیاوردم، من نمی‌دانم چیست مگه نه؟

 

[mona.n]

چه انتظاری از او دارید، از اویی که حتی به خودش سر نمی‌زند.

 

[mona.n]

بگذارید به حال خودش باشد، خاطرات او را داغون کرده.

 

[mona.n]

تیکه کلامم شده اسمش، روح و روانم شده وجودش!

 

[mona.n]

چهره‌ی مهتابی‌اش پژمرده شده، لبان سرخش بی‌رنگ و کبود شده، موهای همیشه لختش ژولیده شده بود. انگار که وارد دنیای دیگری شده!

 

[mona.n]

اشتباه نکنید او دیوانه نیست! ولی عاقل هم نیست! او از وجود نداشتن نامردی به یک سادیسمی تبدیل شده!

 

[mona.n]

وقتی به چشمانش خیره می‌شوی، فقط ناامیدی مطلق را احساس می‌کنی! حرف‌های ناگفته‌اش در چشمانش نوسان می‌کنند و حتی از ناگفته‌هایی که در چشمان سرد و بی‌روحش موج می‌زنند هم بغض می‌کنی. چه برسد به اینکه دهان باز کند...

 

[mona.n]

جیغ‌هایش ترسناک‌تر از خودزنی‌های یک آدم عاقل بود!