دلنوشته مینویسم|سامیار زاهد کاربر انجمن یک رمان

[سامیار زاهد]

این روزها عجیب دلم هوای مرگ کرده است!
دیگر حتی نوشتن و فکر در این باب کفاف روز مرگی هایم را نمیدهد.
این روزها سخت تر از همیشه میتوانم خودم را گول بزنم.
این روزهانوشتن متن های یک یا دو خطی آرامم نمیکند و به یک شاهنامه آرامش نیاز دارم!
این روزها توان به دوش کشیدن عقایدم را ندارم!
تمام خاطرات دیروز و روزهای قبل تر را دور ریخته ام!
و امروز.. من!
یا همان حس من.. فرقی نمیکند... هر دو دست به دست هم داده اند تا از راه نوشتن و شاید این سبک افتضاح از نوشتن آرامم کنند!​

 

[سامیار زاهد]

کاش میتوانستم خاطراتم را بنویسم!
اما نه نمیشود،چون نه وقتش را دارم و نه انگیزه اش را ..
اما گر بنویسم حقیقت را مینویسم.
نه آن چیزی که تو دوست داری بخوانی،نه!
آن چیز که واقعا اتفاق افتاده است!
واقعیت های من!​

 

[سامیار زاهد]

میدانی باز دلگیرم
کاش کمی در کم میکردی
تمام مدت ادای درک کردن را در آوردی و من ساده تر از آنی بودم ک به تو شک کنم!
میدانی قبل از تو تمام شب را به مشکلات فکر میکردم
نمیتوانستم درست بخوابم اما خب‌‌... بالاخره میخوابیدم!
اما وقتی تو آمدی همه چیز تغییر کرد.
زمانی ک کنارت بودم حتی یک ثانیه هم لبخند از روی لبم پاک نمی شد..
اما حالا.. تو نیستی و مشکلات صد برابر بزرگ تر شده اند!
بزرگ تر از آن چیزی ک فکرش را بکنی!
و بزرگترین مشکل اینجاست ک فکر میکنم در حال به تمسخر گرفتن من هستی!
هه!...اشکالی ندارد.. گفتم کمی دیگر صبر میکنم!

​

 

[سامیار زاهد]

به زبان ساده:
تو دوری از من
ولی من دورتم!​

 

[سامیار زاهد]

اگر یادت باشد گفته بودم تو در حال پرواز هستی
و من روی زمین در حال تماشای تو!
قول نشستن در کنارم را داده بودی اما به آن عمل نکردی!
آنوقت درخواست عمل کردن قول هایی ک به تو داده بودم را داری؟!!
در حالی ک تو حتی نتوانستی به یک قول کوچک عمل کنی..!​

 

[سامیار زاهد]

کاش باز هم زمان به عقب برگردد
افسوس که نمیشود.. البته غیر ممکن خوبی است!
تا چند روز پیش دلم میخواست همه چیز دوباره مثل قبل شود
اما حالا.. وقتی میبینم دیگر جایی در قلبت ندارم بهتر که همین گونه ادامه پیدا کند
من که همیشه نیستم!
تو که همیشه نیستی!
بالاخره باید که باید این موضوعات را می فهمیدم!​

 

[سامیار زاهد]

نوشتن دردی را از من درمان نمیکند
دلم میخواهد هر چه زودتر همه چیز تمام شود
دلم میخواهد هر چیزی ک در اطرافم هست پایان یابد
نه دیگر قلمی باشد که به عقایدم رنگ دهد
نه کاغذی باشد که وجود عقایدم را بپذیرد و نه مغزی باشد که عقایدی پرورش دهد!
و نه دیگر تویی باشی!
هه درست است.. تو نباشی عقایدی هم ندارم
زندگیم آرام خواهد شد.. یعنی دیگر زندگی ندارم و این یعنی آرامش مطلق...!​

 

[سامیار زاهد]

مانند خانه ای قدیمی شده ام!
هیچکس در یک خانه قدیمی را نمیکوبد و اگر هم بکوبد حتی سلام ساده ای هم برای مطلع کردن صاحب خانه از ورود خود نمیکند.. اما
اما.. من میخواهم صدای زیبایت را دوباره در همین نزدیکی بشنوم!
یک خانه قدیمی مادام خاکی است!
اما من میخواهم کمی..فقط کمنی گردو غبار غم را از خودم دور کنم!
کسی سعی در تمیز کردن یک خانه متروکه ندارد مگر اینکه بخواهد آن را از نو بسازد
من نمیخواهم از نو ساخته شوم!
کسی حتی برای یک میهمانی ساده هم نزدیک این خانه نمیشود و من دلم کمی.. فقط کمی مهمان میخواهد!
اما نه هر مهمانی...
این خانه فقط و فقط منتظر توست!​

 

[سامیار زاهد]

اگر یادت باشد یک روز گفتم« اگه ناراحت باشی جوری به دنیا گند میزنم که خوده خدا هم از خلق موجودی مثله من به غلط کردن بیوفته»؟
هه!هنوز هم روی حرفم هستم!
اما یک سوال عجیب خوره جانم شده است!
اگر من ناراحت باشم تو‌چکار میکنی؟
!!​

 

[سامیار زاهد]

امروز درست وسط باتلاقی هستم که روزی به خاطر مجلات و در آن گیر افتاده بودم!
من خودم را برای نجات تو از تمام مشکلات اطرافت به خطر انداختم و تو فقط رفتی!
گذشتی..!
دور شدی..!
فراموش کردی.
همه چیز را فراموش کردی و این دردآور تر از هر چیزی است که در اطرافم وجود دارد!
و من تنها یک راه دارم
مینویسم!
که گویا دیگر پاسخ نمیدهد!​