روی سایت دلنوشته‌ی شهرکِ دلم | sh.roohbakhshکاربر انجمن یک رمان

[Shadi.Roohbakhsh]

***
چه غریبانه زانوانم را به آغوش کشیده‌ام.
غریبانه اشک‌هایم را رها می‌سازم.
رودی از اشک،
راهی خانۀ توست!​

 

[Shadi.Roohbakhsh]

***
تاریکی را می‌بینی؟!
حال سرخی آتش عشقت
قلب آتشینم را
به مشتی خاکستر تبدیل کرده است... .​

 

[Shadi.Roohbakhsh]

***
شهرک دلم... .
آرام باش!
بی‌قرار یار غم‌خوار تو نیست!
دندان تیز غمت را
به جِگر ملایم دلت بسپار!​

 

[Shadi.Roohbakhsh]

***
ویرانه... .
مصداق دلی‌ست که شهرش،
امیدش... .
در زیر بار طاقت‌فرسای عشق، جان به جان آفرین سپرده است!​

 

[Shadi.Roohbakhsh]

***
بیچاره دلش... .
شیشه‌هایش آن چنان شکسته‌اند؛
گویی که می‌خواهند همچون قطرات آب، در دل زمین آرام بگیرند!​

 

[Shadi.Roohbakhsh]

***
قدم که می‌زنی در میان شهرک دلم،
خورده شیشه‌های او را حس می‌کنی!
آهای...
تو!
دیوانه‌ی مجنون،
مراقب باش تا مبادا خورده شیشه‌هایش پایت را زخم کند!
​

 

[Shadi.Roohbakhsh]

***
شهرک قشنگ من!
شهرک بی‌قرار دلم... .
حال دگرگون شده‌ای
تو،
ترک‌هایی که بر نقش و نگار دیوارهایت
خورده است را می‌بینی؟​

 

[Shadi.Roohbakhsh]

***
شیشه‌هایت خورد شده‌اند.
شهرکم... .
دیوانه‌ی مجنون من... .
چشمانت را بسته‌ای!
چرا؟
برای چه؟
برای چه دیگر نفس نمی‌کشی؟​

 

[Shadi.Roohbakhsh]

***
می‌دانم...!
می‌دانم نفس کشیدن برایت در این هوای خفقان‌آور سخت شده،
چاره چیست؟
باید تحمل کرد تا روز موعود!
موعودی دیرتر از هر زودشدنی
و
زودتر از هر دیر شدنی!​

 

[Shadi.Roohbakhsh]

***
مبادا کارت را ناتمام بگذاری؟!
حواست باشد برای چه
و
برای که نفس می‌کشی!​