دلنوشته خوان دل| پروانه کاربر انجمن یک رمان

[R.E.A]

نام دلنوشته: خوان دل
نویسنده: پروانه...
تگ: متوسط
مقدمه:
زیبا تر از برف بارید.
به مثال خورشید، سرمای دلم را ذوب کرد.
عاشقانه نیامد
اما...
عاشقانه زندگیم را جادو کرد.

 

[ASaLi_Nh8ay]

" به نام ایزد منان "

هر انچه از دل برآید، خوش آید!

کاربر گرامی نهایت قدردانی را داریم که نوشته های زیبایتان را در انجمن یک رمان به اشتراک می گذارید!
خواهشمندیم پیش از پست گذاری و شروع دلنوشته ی خود، قوانین زیر را به خوبی مطالعه بفرمایید.
"قوانین بخش دلنوشته ی کاربران"

پس از گذشت حداقل 30 پست از دلنوشته تان، می توانید در تاپیک زیر درخواست تگ بدهید.
"درخواست تگ دلنوشته"

همچنین پس از گذشت 30 پست از دلنوشته تان قادر هستید در تاپیک زیر درخواست جلد بدهید.
" تاپیک...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[R.E.A]

روزی را به یاد می اورم؛ که دلم، آسمان خروشان و زمینش اوج زمستان بود. سرما لحظاتم را فسرده بود و من بی تاب لحظه ای بودم؛ که حضوری سوزن به دست، سپر غم بی اندازد و افسوس! که سپر ها از جنس چسب اند.

 

[R.E.A]

دیدن دنیایم، تلوزیون های قدیمی را یاد آور می شد. سیاهی غم رعشه به جان سپیدی خنده ها می انداخت. می خندیدم و خنده از رویم شرم داشت. دلم که دل نبود. شده بود حریف تمرینی ادم ها و ادم ها، ادم نبودند؛ که اگر مثال حیوانیت را از خوی انسانیت تفکیک می دادند؛وضع من و ماهای اطراف این نبود.

 

[R.E.A]

چشم هایم آب بازی می خواستند و دکتران سنگ دل برایشان منع کرده بودند. خدا عالم است؛ که لحظه ها، اعصاب قویی ثانیه مانند داشتند؛ پاندل وار تکان می خوردند. حیف!نمی دانستند دیوار های آشیانه ی مغزم، از جنس دیوار های ساعت نیست و من تحملش را ندارم.

 

[R.E.A]

رقصیدن در هوای خیال، خواب شب هایم بود و پرواز در دنیای آرزوها، غذای روزم. نمی دانم چطور می گذشت و گذشتنش چگونه بود اما خوب می دانم؛ که در کنار اکسیژن چیزی کم بود و پای طاقچه ی اتاقم سیاه چاله ای بزرگ.

 

[R.E.A]

من منتظر پایان سپید قصه ی غصه هایم و خورشید منتظر دیدار ماه.من غریب و غریبه ها آشنا. روزها همسایه ی شب و شب ها همسایه ی غم. و من مانده بودم بی یاوری یاور.

 

[R.E.A]

آفتاب هر روز با طلوعش یاد آوری می کرد؛ که روزی دگر سپری و من اندکی پیر تر شده ام؛ بازی مرگ نزدیک است و دلم همچنان خاموش. جاده ی آینده ترسناک تر جلوه می کرد. هول و حراس، آینده را که هیچ؛ حال را هم احاطه کرده بود.

 

[R.E.A]

زندگی ام خالی از لطف یزدان نبود. لبخند با جسم چهره ام مشغول بود و غم با بطن وجودم. آبشار بودم و شب کویر دیده می شدم.یکتای بی همتا لطف می کرد و شیطان حیا را قی کرده بود. کماکان، مرغ همسایه درنظرطاووس می ماند و آش زندگیم بی نمک و از قضا حال دلم شور تر از شور.

 

[R.E.A]

دلم تنگ آرامش و چشمانم کور گشته بود.قلبم پروانه ای سرگردان بود. نور که هیچ؛ گردش زمانه هم حس نمی شد. لایق دیدن دیدنی هایی نبودم که بودند. امید شب را نمی دیدم؛ تلاش روز را مسخره می کردم؛ بی تابی گنجشک را طبیعت می خواندم؛ گوشی برای شنیدن دیدنی ها نداشتم؛ طاق آسمان را پشتبامی پست می دانستم؛ دریا را نادان قلمداد می کردم؛ آتش را دیوانه ای جادوگر رویت می کردم. در حالی که دنیا برای من و من برای لذتی سرمستانه حضور داشتم.