دلنوشته حسرت از جنس نور|sh.roohbakhshکابر انجمن یک رمان

[Shadi.Roohbakhsh]

اشتباهی که،
باعث شد سالیان سال، حسرت به آغوش کشیدن شهادت را،
به همراه خود داشته باشی.​

 

[Shadi.Roohbakhsh]

حسرت‌هایی از جنس نور،
باعث شد،
مدت‎ها دلتنگ همرزمان،
شهیدت باشی!​

 

[Shadi.Roohbakhsh]

چاره چیست؟
جز صبر،
تحمل،
و بی‌قراری کردن؟!
کاری دیگر، از تو برمی‌آید؟​

 

[Shadi.Roohbakhsh]

یادت می‌آید،
نگاهت به افق خیره می‌شود وباز هم،
یادت می‌آید!​

 

[Shadi.Roohbakhsh]

در آن افتاب تابان وسوزان،
قدم می‌گذاشتی در میادین نبرد،
پا به پای دوستانت،
پا به پای سرداران و جوانانی که،
به قصد دفاع،
قدم در ره شهادت گذاشته بودند.​

 

[Shadi.Roohbakhsh]

لبخند می‌زنی،
یادت می‌آید،
صحنه‌های نبرد را،
نبرد با جان ودل!​

 

[Shadi.Roohbakhsh]

به چه عملیات‌ها که نرفته بودی با دوستانت!
خنده‌ای می‌کنی که باز،
زخم کهنسال وقدیمی،
سوزشی برایت ایجاد می‌کند.​

 

[Shadi.Roohbakhsh]

اما تو،
تو دوستش داری!
چرا؟
برای چه زخمی را دوست می‌داری که،
تورا عذاب می‌دهد؟!​

 

[Shadi.Roohbakhsh]

چرا هر بار،
بادیدن ان زخم قدیمی،
که جز عذاب ودرد،
برایت سودی ندارد؛
حسرت می‌خوری؟!
​

 

[Shadi.Roohbakhsh]

هربار این سوال را،
از تو می‌پرسیدند؛
می‌گفتی:
این زخم،
یادگاریست،​