مجموعه دلنوشته‌‌ شانه‌‌‌های خیابان | کار گروهی کاربران انجمن یک رمان

[سـایهـ سـار؛]

***
زندگی را باری دگر،
غم‌آلود به بازی گرفتم... .
چنان صدای ناله‌ها و زجه‌هایم طنین‌انداز شد که قلبم پینه‌های طناب پوسیده‌ی دار اعدامم را می‌دَرند... .

 

[سـایهـ سـار؛]

***
دل،
سیاه‌چاله‌‌ی زمانی‌ست در اعماق وجودم.
غرقم...
در دنیایِ پرتلاطم غم.
غرقم...
در افکارم، در تصویری از آینده.
غرقم...
در خودم و خودم غرق در هیچ و همه‌چیز.
پروردگارا!
بیش از هر چیز می‌خواهمش، غمِ دل، اجازه بیرون رفتنش از دلم نمی‌دهد؛
اما ترسِ ذهن راه فرار می‌طلبد.
تو بگو مرا،
زندگی را به کدامین صفحه ورق زنم.
من معلق در خیابان سردم، سر من شانه‌ای محکم در ورق بعدی می‌خواهد.

 

[سـایهـ سـار؛]

***
گر به راستی،
زندگی را اندکی است؛
رفتن چه بود؟
گر به راستی درد عشق
هست خانمان‌سوز؛
در وصال و درد دیدار
و فراق یار چه بود؟
بی‌گدار همچون
شبی است فردا شب،
در نبودت بودنم
امشب و فردا شب چه بود؟
بی‌هوا دل خانه‌ات
از جام عشق سرریز است،
در نبودت در میانم
با وجود من چه بود...؟!

 

[سـایهـ سـار؛]

***
می‌سوزم و می‌سازم.
در این دنیا هرچه را که دارم می‌بازم.
چشمانم را بر روی بی‌رحمی‌ روزگار،
بی‌وفایی دلدار، زخمِ یار،
لبخند رفیق و خار کردار می‌بندم؛
می‌بندم و همچون گذشته می‌گذرم از برای آنان که ما را نه فهمیدند، نه شنیدند.

 

[سـایهـ سـار؛]

***
و شانه‌های خیابان، وفایشان از تو بیشتر بود.
زندگی را به تماشا می‌نشینم هم‌چون فیلم تراژدی،
به‌ قدر ثانیه‌ای سکانس تلخ و آشنایی از ذهنم خطور می‌کند.
صحنه خندیدنت را ذهنم،
چشمانت را قلبم یک به یک هجی می‌کنند؛
تفسیرشان هم زیباست.
هنوز چهره‌ات را به‌خاطر دارم.
لحظه ‌رفتنت؛ آه...
آتش می‌کشد بر جان بی‌رمقم و خاکسترش دردی می‌شود بر دردهای دیگر.
پایان تلخ من تصدق آغاز خوش تو.
من هنوز هم همان برهوت خشک و خالی‌ام؛ همانی که هرچه بیشتر آب محبتت را بر سرزمین خشک قلبش سرازیر کردی، هلاک‌تر از قبل شد.
این روزها دلم نه می‌خواهد، نه پَس می‌زند؛
هنوز هم تشنه مهربانی است.
این سال‌ها بر در هر ویرانه خانه‌ی دل که زدم؛ بی‌وجدان، دلت با من راه نیامد.

 

[سـایهـ سـار؛]

***
گر راهی را به بیراهه کشاندم زندگی،
دگر بار تاوان عظیمی دادم.
گر جهان آوار شود،
دلم ویران شود،
راه یافته به مقصد دگر بار دلی غم‌بار شود.
همانا که جهانم پر از عصیان شود.

 

[سـایهـ سـار؛]

***
در وادی خیالم، آن‌گونه خاطرات به ذهنم رسوخ می‌کنند که گویی سال‌هاست از بن‌جان آب تداعی به پایشان ریخته‌ام غافل از آنکه این رهگذر کوچه غم سال‌هاست خاطراتش را در دلی که محکوم به مرگ ابدیست به خواب سپرده... .

 

[سـایهـ سـار؛]

***
خسته از جانی که تمنای زندگی دارد...
خسته‌تر از جانم دلم که نای تپیدن ندارد...
من همانم که به آنی دل از دنیا بریدم
بمانم یا نمانم...!
راهی که پایانش مرگ است را تا پایان رفتن چه سود؟

 

[سـایهـ سـار؛]

***
تک به تک غم‌هایم لای مژگان سیه‌ام سر می‌خورند و در دل زمین فرو می‌روند،
مرا باری دگر جان ده،
جانی دگر بار دگر به من ده...
خسته از هیاهوی اطرف،
کز کرده‌ام کنج اتاق...
مرا تسکین ده،
باری دگر بیا به سمت این ویرانه‌ی سر به خیابان گذاشته... .

 

[سـایهـ سـار؛]

***
و من، تنها یک تو می‌خواهد.
و تو، تنها یک غرور می‌خواهی.
حسرت در حوالی مغزم قدم می‌زند و چیزی شبیه هیچ، بر جانم حاکم است.
جانی که گرفتار مرگ است را چه باک از تنهایی،
روحی که دچار عشق است را چه بیم از دشواری.
و اما تو، نمی‌آیی.
و زنی گوشه‌ی خیابان، جان می‌دهد.
هوا سرد است، باران می‌بارد.
شانه‌ای می‌خواهم برای آرمیدن،
و اما شانه‌ای نیست جز شانه‌های خیابان.
سهم من از این‌همه عمر، تنها خیابان تاریک است و بس.
سهم تو تنها غرور است و بس.
این نبود رسم عاشقی،
این نبود تنهایی و دلدادگی.